________________
: ૫ :
આદર્શ દેવ અહે હૈયું ! દુર્જનતણું, દીસે રાતું બાર;
ઉપરથી રળિયામણું, ભીતર કઠિન કઠોર. મીઠાબેલા માનવી સહુને ગમે છે. ખાસ કરીને શ્રીમંત તથા રાજાઓને તે વધારે ગમે છે. તેથી લુબ્ધકને દરજજે દિનપ્રતિદિન વધતું ગયું અને એક દિવસ એ આવ્યો કે
જ્યારે આખા રાજ્યમાં તેનું જ ચડી વાગ્યું. આ સંગોમાં તેની મહેરબાની મેળવવા માટે કે તેના ખેફમાંથી બચવા માટે અનેક ધનવાન, અનેક આબરૂદારો તથા અનેક ગરજૂઓ તેને સાહેબજી સલામ !' કરવા લાગ્યા અને એક યા બીજા બહાને ભેટ-સોગાદના રૂપમાં લાંચ-રૂશ્વત આપવા લાગ્યા.
લુબ્ધકને ધર્મ કે કર્મમાં શ્રદ્ધા ન હતી, સદાચાર અને સુનીતિમાં વિશ્વાસ ન હતો, તેમજ પરભવને કઈ પણ પ્રકારને ડર ન હતું, તેથી આ પ્રકારની આવકને તેણે સત્કાર કર્યો અને દોલતને ગંજ એકઠે કર્યો. - હવે તેની હદમાં તેના જ ગામમાં તુંગભદ્ર નામને એક કણબી રહેતું હતું કે જે ઘણે માલદાર અને ઘણે જોરાવર હતું. તે સાધુ-સંતેને દાન આપતે, ભગત-ભિખારીઓને પિતાને ત્યાં જમાડતા અને ગરીબ-ગરબાને અન્ન-વસ્ત્ર તથા
ઔષધની મદદ કરતે. આ કારણે સહુ તેને ભગતના માનભર્યા નામથી ઓળખતા હતા અને તેનું ઘણું સન્માન કરતા હતા. આ જોઈને લુબ્ધકનું હૃદય ભારે વ્યથા અનુભવવા લાગ્યું: માળો પટેલ ! જે બળદનાં પૂંછડાં આંબળનારે ગણાય તે પાંચ-પચીશ ભગત-ભિખારીઓને રોટલાના ટૂકડા ફેંકીને માટે
