________________
ધર્માધગ્રંથમાળા : ૨૬ :
ઃ પુષ હવે સુભટ તદન નજીક આવી પહોંચ્યો એટલે તેણે ખાસ માણસ એકલીને કહેવરાવ્યું કે “આવતી કાલે બપોરે બાર વાગે હું ઘેર આવીશ, માટે રસોઈપાણી તૈયાર રાખજે.” આ સંદેશાથી કુરંગીને ચિંતા થઈ કે ઘરમાં કઈ સારી વસ્તુ તે રહી નથી, તેથી સ્વામીને એગ્ય સત્કાર શી રીતે કરી શકીશ?” એટલે બુદ્ધિ મેળવીને સુરંગીને ઘેર ગઈ અને પ્રણામ કરીને કહેવા લાગી કે “મોટાં બહેન! તમને એક વધામણું આપું?'
કઈ દિવસ નહિ આજે જ કુરંગીને પિતાને ત્યાં આવેલી જોઈને સુરંગીને ખૂબ આશ્ચર્ય થયું, પણ મનુષ્યના હૃદયમાં અનેક વાર આકસ્મિક પરિવર્તન થાય છે, તેને ખ્યાલ કરીને બોલી કે “બહેન!” તું શું વધામણું લાવી છે?” | કુરંગીએ કહ્યું “આપણુ સ્વામી બાર મહિનાથી બહાર ગામ હતા, તે આવતી કાલે બપોરે આવી પહોંચશે.”
તે સાંભળીને સુરંગીએ કહ્યું કે “બહેન ! તારા મેઢામાં સાકર પરંતુ તેમનું સ્વાગત હું કેવી રીતે કરીશ? એ તે મારી સામે ઊંચી નજરે જોતા પણ નથી!”
કુરંગીએ કહ્યું: “તેની ફિકર કરશે નહિ. એ તે હું સમજાવીને તમારે ત્યાં જ ભેજન કરાવીશ, માટે કાલે તમે ભાતભાતનાં ભેજન તૈયાર કરજે.”
સુરંગીને લાગ્યું કે હવે પિતાને દિનમાન પાધરે લાગે છે, નહિ તે છકેલી શક્યના મુખમાંથી આવા સહાનુભૂતિભર્યા શબ્દો નીકળે નહિ. તેણે આ ભલમનસાઈ બદલ કુરંગીને આભાર માન્ય અને કુરંગી મનમાં મલકાતી પિતાને ઘેર ગઈ.
