________________
ચાયું :
ઃ ૨૯ :
આદશ દેવ
એક સુંદર બાજોઠ ઉપર કાંસાના માટે થાળ મૂકેલા છે અને તેમાં નાની મેટી અનેક વાડકીઓ યથાસ્થાને ગાઢવેલી છે. એ થાળમાં સુરંગીએ મૈસુર, દહીંથરાં તથા સેવ, મમરી, તળેલાં પાપડ અને ફરસાણ પીરસ્યાં. પછી જુદી જુદી વાડકીઆમાં ભીંડા, તુરિયાં, પરવળ અને કાકડીનાં શાક પીરસ્યાં તથા અનેક મસાલાથી સ્વાદિષ્ટ બનાવેલી તુવરની દાળ પણ પીરસી. ત્યાર બાદ ચટણી અને રાયતા સાથે કેરીગુંદા વગેરે અથાણાં મૂકયાં અને હાથમાં વીંઝણા લઈને પવન નાખવા લાગી, પરંતુ સુભટના હાથ જમવા માટે લાં થયે નહિ.
સુરંગી વસ્તુસ્થિતિ પામી ગઈ, છતાં ધણીનું મન સ્પષ્ટ રીતે જાણવા માટે તેણે નમ્રતાથી પૂછ્યું કે “ હે સ્વામી ! તમે લેાજન કેમ કરતા નથી?
,
સુભટે કહ્યું: · જમવાની ખાસ ઉલટ થતી નથી. એ સાંભળીને સુરંગીએ ફરી પૂછ્યું: ‘ શું એમાં કાંઈ ખામી જણાય છે ? ’
?
સુભદ્રે કહ્યું: ‘ હા, એમાં એક વસ્તુની ખામી છે. જો કુર’ગીએ બનાવેલું શાક એમાં ઉમેરાય, તે બધું ભોજન અમૃત જેવું મીઠું લાગે, ’
સુર'ગીએ કહ્યું: “ આમાંનું કાઇ પણ શાક ચાખ્યા વિના તમને શું ખબર પડી કે તે કુરંગીના હાથે બનાવેલા શાક જેવું સ્વાદિષ્ટ નથી ? ’
'
સુભટે કહ્યું: • એ તેા એની સોડમ જ કહી આપે. તેમાં ચાખવાની જ૩૨ નથી. ’
