________________
ગાયુ.
: 23 :
આ
નારી સદન-તલાવડી, છૂટા સમ સંસાર; કાઢણહારા કે નહીં, કહાં કરું. પાકાર ?
કુરંગી હૃદયની કૂડી હતી. ઈર્ષ્યા, દ્વેષ, અભિમાન, અસત્ય, ચાડીચૂગલી વગેરે અનેક દુર્ગુણ્ણાએ તેના અંતરમાં વાસ કર્યાં હતા. વળી શિયળવ્રત કે જે સ્રીએના મુખ્ય અને સાચા શણુગાર ગણાય છે, તેમાં પણુ તે શિથિલ હતી, તેથી નવા નવા પુરુષાને જોઈ તેમની સાથે ક્રીડા કરવાને ઇચ્છતી હતી પરંતુ સુરંગીની સતત હાજરીને લીધે તેની એ ઇચ્છા પાર પડતી ન હતી. પરિણામે તેના હૃદયમાં સુરંગી માટે ભયાનક દ્વેષ ઉત્પન્ન થયા અને તે એને ગમે ત્યારે ગમે તે રીતે ઉતારી પાડવા લાગી, પણ સુરંગી સમજી અને શાણી હતી, તેથી કુર’ગીએ કરેલાં સઘળાં અપમાનાને પૂર્વ કમના ઉડ્ડય જાણીને શાંતિપૂર્વક ગળી જવા લાગી. કહ્યું છે કે:
સતજન મનમાં ના ધરે, દુન જનના ખેલ; પત્થર ખાય છતાં દિયે, આંબે ફળ અનમેલ.
લડવાનું ગમે તેવું કારણ આપવા છતાં સુરંગી જ્યારે શાંત રહી ત્યારે કુરગીએ ધણીના કાન ભંભેરવા શરુ કર્યાં. · તમારી જૂનીનાં લક્ષણા જરાય સારા નથી. જો એની બધી વાત કહેવા બેસું તેા તમને એમજ લાગશે કે આ તે શાકચના ખારથી જ આલે છે, પણ મારા હૃદયમાં તેવું કાંઈ નથી. તા એને સગી બહેન જેવી જ ગણું છું, પરંતુ તમારી લાજ— આબરૂને ખટ્ટો લગાડે, તે મારાથી જોવાતું નથી. એ રાજ નવા નવા માણુસાને ઘરમાં ઘાલે છે અને તેમની સાથે અનેક
