Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 152

- १४५
सुंदर कहा ।
भइ य भई मह बंधवस्स, सो भणइ सव्वकालंपि । इण्हि पणयपरम्मी विसेसओ तुम्ह चित्तम्मि ॥ तो सो कइयदिवसे धरिओ तत्थेव निवइणां तत्तो । वत्थाहरणतुरंगमपभिई दाउँ महपसायं ॥ १२९ ॥ निययप्पहाणपुरिसेण संजयं अपिऊण हत्थिदुगं । तह रयणाहरणं पाहुडम्मि एयं च उवइंसिउं ।। १३० ।। जह भणियव्वो राया देसो कोसो य चउव्विहं सिनं । नियगमिव मज्झतणयं कज्जे वावारियव्वंति ।। १३१ ॥ रन्ना . विसज्जिओ सो पत्तो य कमेण गयपुरे, इत्तो । सह सोहडेण पुवि भूवइणा पेसिओ आसि || १३२ || जो विसंभाणं पढमं चिय तेण वइयरो सव्वो । परिकहिओ नरवइणो सो पुण तस्सासि पच्चक्खो ॥ अह सो महिंदरवइपहाणपुरिसोवि सौहडेण समं । पणमइ नरनाहं उचियआसणे निविसिउं तत्तो ॥ तं नियपह्नुपाहुडमष्पिऊण वयण महिंदरायस्स । तह साहइ जह भणियं एत्तो संमाणिउं रन्ना ॥ १३५॥ पsिपाहुडं समप्पिय विसज्जिओ नरवरेण इय तेर्सि । पइदिणवड्ढमाणप्पगयाणं जति दियहाई ॥ १३६ ॥ रणावि बुद्धिजुत्तं पोरिसमेयस्स इय कलेऊण । सव्वोधि रज्जभारो निक्खित्तो सोहडे सुहडे ||१३७ || सव्वत्थ कयपमाणो अखलियआणो नरिंदलोएण । सो भुंजइ रज्जसिरिं इओ य भूवइनरिदस्स ॥ १३८ ॥ पुव्वकमागयवेरो अईवखुद्दा नरेसरकुबेरो । अस्थि अरिजिपुरीए सो तं उवचरइ पच्छन्नं ॥ १३९ ॥ उवयारं तु पडिच्छइ इमाए बुद्धीए सोहडो तस्स । नरवरभूवइकज्जं विणासियन्वं न ताव मए ॥ ९४० ॥ किंतु इमोवि हु गरुओ राया अणुयत्तिओ हवइ एवं । गरुपाणणुवित्ती न निष्फला होइ कइयावि । । १४१ ॥
ततो मन्यमानः स तत् तथेति प्रथमोपचारहृतहृदयः । आहूयासने हस्तं पृष्ठे तस्य ददाति ॥१२७॥ भणति च भद्रं मम बान्धवस्य स भणति सर्वकालमपि । इदानीं प्रणयपरे विशेषतस्तव चित्ते ॥१२८॥ ततः स कतिपयदिवसान् धृतस्तत्रैव नृपतिना ततः । वस्त्राभरणतुरङ्गमप्रभृतिं दत्त्वा महाप्रसादम् ॥ १२९॥ निजप्रधानपुरुषेण संयुतमर्पयित्वा हस्तिद्विकम् । तथा रत्नाभरणं प्राभृते एतच्चोपदिश्य ॥ १३० ॥
यथा भणितव्यो राजा देशः कोशश्च चतुर्विधं सैन्यम् + निजकमिव मदीयं कार्ये व्यापारयितव्यमिति ॥ १३१ ॥ राज्ञा विसृष्टः स प्राप्तश्च क्रमेण गजपुरे, इतः । सह सौभटेन पूर्वं भूपतिना प्रेषित आसीत् ॥१३२॥ यो विश्रम्भस्थानं प्रथममेव तेन व्यतिकरः सर्वः । परिकथितो नरपतये स पुनस्तस्यासीत्प्रत्यक्षः ॥ १३३ ॥ अथ स महेन्द्रनरपीतप्रधानपुरुषोऽपि सौभटेन समम् । प्रणमति नरनाथमुचितासने निविश्य ततः ॥ १३४॥ तन्निजप्रभुप्राभृतमर्पयित्वा वचनं महेन्द्रराजस्य । तथा कथयति यथा भणितम्, इतः संमान्य राज्ञा ॥ १३५ ॥ प्रतिप्रामृतं समर्प्य विसृष्टो नरवरेणेति तयोः । प्रतिदिनप्रवर्धमानप्रणययोर्यान्ति दिवसानि ॥ १३६ ॥ राज्ञापि बुद्धियुक्तं पौरुषमेतस्येति कलयित्वा । सर्वोऽपि राज्यभारो निक्षिप्तः सौभटे सुभटे ॥ १३७॥ सर्वत्र कृतप्रमाणोऽस्खलिताज्ञो नरेन्द्रलोकेन । स भुङ्गे राज्यश्रियमितश्च भूपतिनरेन्द्रस्य ॥ १३८ ॥ पूर्वक्रमागतवैरोऽतीवक्षुद्रो नरेश्वरकुबेरः । अस्त्यरिञ्जित्पुर्या स तमुपचरति प्रच्छन्नम् ॥१२९॥ उपचारं तु प्रतीच्छत्यनया बुद्ध्या सौभटस्तस्य । नरवरभूपतिकार्य विनाशयितव्यं न तावन्मया ॥ १४० ॥ किन्त्वयमपि खलु गुरू राजाऽनुवृत्तो भवत्येवम् । गुरूणामनुवृत्तिर्न निष्फला भवति कदापि ॥ १४१ ॥
१६