Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 225

२१८
सुपासनाह-चरिअम्मिन य अगंगीभाषेण परिणएऽनन्नसरिसजिणधम्मे । जुत्तं मणुयत्तं सिवसु हक्खम संसए खिविउ ।।९२॥ अहवा जुत्ताजुत्तं जाणइ वच्छो तहावि नो तुमए । इय कायव्वं मह पत्थणाए कझ्यावि, तो कुमरो ॥१३॥ काऊण अंजलिं मत्थयन्मि जंपइ पमागमाएसो । अह भगइ नियो कनं का सि तुम कहब दसणमिमं?॥१४॥ सा नमि भणइ इहं कमलायरसेष्टिणो अहं धृया । कमलसिरी नामेणं रममाणी उववणस्संतो ॥९५।। दिट्ठा तेण तो मं करें गहेऊण गयणमुप्पइओ । पत्तो मसाणमझं विन्नत्तमिओ परं पुब्बिं ॥१६॥ तुहदुसहविरहहुयवहजालोलिपलीवियाई हिययाइं। पावंतु निवुई सिट्ठिसयणकग्गस इय भमिउं ॥१७॥ निभिचभिचसहिया विगिवेसियमाणसा कुमारम्मि । तणुमित्तणं कन्ना पहथिया पिउगिहे रन्ना ।।९८॥ तं दट्टणं सहसा राहुविमुकंवं इंदुणो विव । सिटिमुहं विष्फुरियं सायरमवाहिउ तत्तो ॥९९।। सविसेसं सम्माणिय ते निवभिच्चे विसज्जए सिठ्ठी। जणणीपमुहजणेणवि हरिसेणालिंगिउं भणिया।॥१०॥ वच्छे ! तुहविरहानलसंतत्तमणेहिं दीणवयहिं । चउजामावि हु रयणी जायसहस्सोक्मा गमिया ॥१०१॥ रोमंचंचियगत्ता पयडंती कुमरगुणगणुकरिसं । सव्वं तं वित्तंतं परिपुट्ठा सिटिणो कहइ ।।१०२॥ तो अवगयतचित्तो तं सिट्ठी भणइ तेण तुह वच्छे ।। सकुटुंबपरियणस्सवि मह जीवियनिबिसेसाए । रक्खंतेणं पाणे जं विहियं तस्स नत्थि पडियारो । तो दायवाऽवस्सं तस्स तुमं होउ इय ताव ।।१०४॥ रयणपडिपुण्णथालं पभायसमयभिम ढोइ तत्तो । सिट्ठी कयप्पणामो संथुणइ नरेसरं एवं ॥१०॥ धन्नो सो एस जणो सुपुन्नपुंजोव्य नाह ! जस्स तुमं। दुरियावहरणसंपयसंपायणजग्गिरो सययं ॥१०६।।
न चाङ्गाङ्गीभावेन परिणतेऽनन्यसदृशजिनधर्मे । युक्तं मजत्वं शिवसुखक्षम संशये क्षेप्तुम् ॥१२॥ अथवा युक्तायुक्तं जानाति वत्सस्स्तथापि नो त्वया । इति कर्तव्यं मम प्रार्थनया कदापि ततः कुमारः॥९३।। कृत्वाऽञ्जलिं मस्तके जल्पति प्रमाणमादेशः । अथ भष्यात नृपः कन्यां काऽसि त्वं कथं वा व्यसनमिदम् ? ॥१४॥ सा नत्वा भणतीह कमलाकर शेष्ठिनोऽहं दुहिता | कमलश्रीर्नाम्ना रममाणोपवनस्यान्तः ॥९॥ दृष्टा तेन ततो मां करे गृहीत्वा गगनमुत्पतितः । प्राप्तः श्मशानमध्यं विज्ञपितमितः परं पूर्वम् ॥९६।। त्वद्दुःसह विरहहुतवह ज्वालालीप्रदीपितानि हृदयानि । प्राप्नुवन्तु निर्वृति श्रेष्ठिस्वजनवर्गस्येति भणित्वा ॥ नि त्यभृत्यसहिता विनिवेशितमानसा कुमारे । तनुमात्रेण कन्या प्रस्थापिता पितृगृहे राज्ञा ॥२८॥ तां दृष्ट्वा सहसा राहुविमुक्तभिवेन्दोर्बिम्बम् । श्रेष्ठिमुखं विस्फुरितं सादरमवगुह्य ततः ॥९९॥ सविशेष सम्मान्य तान् नृपभृत्यान् विसृजति श्रेष्ठी । जननीप्रमुखजनेनापि हर्षेणालिङ्गय भणिता ॥१०॥ वत्से ! त्वद्विरहानलसंतप्तमनोभिनिवदनैः । चतुर्यामापि खलु रजनिर्यामसहसोपमा गमिता ॥१०१॥ रोमाञ्चाचितगात्रा प्रकटयन्ती कुमारगुणगणोत्कर्षम् । सर्वं तं वृत्तान्त परिपृष्टा श्रेष्ठिनं कथयति ॥१०२॥ ततोऽवगततञ्चित्तस्तां श्रेष्ठी भणति तेन तव वत्से ! । सकुटुम्बपरिजनस्यापि मम जीवितनिर्विशेषायाः ॥१०३॥ रक्षता प्राणान् यद्विहितं तस्य नास्ति प्रतिकारः । ततो दातव्याऽवश्यं तस्मै त्वं भवत्विति तावत्॥ १०४॥ रत्नपरिपूर्णस्थालं प्रभातसमये ढौकित्वा ततः । श्रेष्ठी कृतप्रणामः संस्तौति नरेश्वरमेवम् ॥१०॥