Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 249

२४२
सुपासनाह - चरित्रम्मि
तो मंतिणा जहट्ठियवृत्तंते साहिए समग्गेवि । ता कसिणीकयवयणो खयरो विन्नव नरनाहं ||३०| अमपि विसं जायं चंदोवि हु मुयइ जलणजालोलिं । मायंडोवि हु पयडइ अहह ! अकंडेवि तमपडलं । तुम्हारिसावि जइ परिचयंति पागयजणव्व मज्जायं । ता नाह ! समुद्देहिवि नूणममुद्देहि होयव्वं ॥ ३२ ॥ अहमेसो पच्चक्खो सा मह अंगाई पणइणी घेत्तुं । चडिया चियाए, अलियंपि बुच्चए किंचि घडमाणं || अंतेरेण छुहिण महपियं भणसि साहियं जलणं । जं बुञ्चिज्जइ सि परनारिसोयरो आयर सि एयं । ता नियजसपसुरं तिहुयपि उज्जोयमाणमिममेवं । मा कुणसु कलंकेडं तुल्लं चंद्रेण जयनाह ! ||३५|| ता अप्पसुमहदइयं कुणसु दयं जा तुट्टइ महासा । अह तुदृच्चिय आसा सहसेव गयंव पाणेहिं || ३६ || तं सच्चं मन्नतो तद्दुक्खदुहाउलो नरवरिंदो । किंकायव्यविमूढो छूढोव्व जलंतजलणम्मि ||३७|| अइक सिणीकवण अहोमुहो जा न किंपि पडिभणइ । ताव खयरो परंपइ सञ्चचिय सा मया किंनु ? ॥ तहविहु या चि निरुत्तरो जात्र खेय ताव | जंपइ मयावि एसा जीवउ तुज्झष्पहावेण ||३९|| पभणइ आगच्छ पिए! परदुहदुहिओ सुहं लहउ सामी । इय भणिए जाव निवो ऊससिओ ईसि ता सहसा ।। उद्दाममद्दलालीकंसालियतिलिमकंसियहुडुका । डक्काबोक्काण रवो वियभिओ रायपंग ॥ ४१ ॥ तम्मज्झठिया छंदानुसारओ भावनिव्भरं खयरी । पुरओ पणच्चमाणी पणमइ नरनाहपयकमलं ॥ ४२॥ तु को यत्थमित्थं विहियं मे खयरइंदियालेण । इय कहि नरवइणो पिच्छणयं तेण पारद्धं ॥ ४३ ॥
ततः क्षुभितो नरनाथश्चिन्तयति किमुत्तरं प्रयच्छामि । ततः प्रक्षिप्ता दृष्टी राज्ञा मन्त्रिणो वदने ||२९|| ततो मन्त्रिणा यथास्थितवृत्तान्ते कथिते समग्रेऽपि । ततः कृष्णीकृतवदनः खचरो विज्ञपयति नरनाथम् ॥३०॥ अमृतमपि विषं जातं चन्द्रोऽपि खलु मुञ्चति ज्वलनज्वालालीम् । मार्तण्डोsपि खलु प्रकटयत्यहह ! अकाण्डेऽपि तमःपटलम् ॥३१॥
युष्मादृशा अपि यदि परित्यजन्ति प्राकृतजना इव मर्यादाम् । तदा नाथ ! समुद्रैरपि नूनममुद्रैर्भवितव्यम् ॥३२॥ अइमेष प्रत्यक्षः सा ममाङ्गानि प्रणयिनी गृहीत्वा । चटिता चितायाम्, अलीकमप्युच्यते किञ्चिद् घटमानम् || अन्तःपुरे क्षिप्त्वा मम प्रियां भणसि साधितं ज्वलनम् । यदुच्यतेऽसि परनारीसहोदर आचरस्येतत् || ३४॥ तस्मान्निजयशःप्रसरेण त्रिभुवनमप्युद्योतमानमिदमेवम् । मा कुरु कलङ्कयित्वा तुल्यं चन्द्रेण जगन्नाथ ||| ३५ ॥ तस्मादर्पय ममं दयितां कुरु दयां यावत् त्रुट्यति ममाशा । अथ त्रुटितैवाशा सहसैव गतमिव प्राणैः ॥३६॥ तत् सत्यं मन्यमानस्तद्दुःखदुःखाकुलो नरवरेन्द्रः । किंकर्तव्यविमूढः क्षिप्त इव ज्वलज्ज्वलने ॥३७॥ अतिकृष्णीकृतवदनोऽधोमुखो यावन्न किमपि प्रतिभणति । तावत्खचरः प्रजल्पति सत्यमेव सा मृता किंनु ? ॥ तथापि खलु राजा तिष्ठति निरुत्तरो यावत्खेचरस्तावत् । जल्पति मृताप्येषा जीवतु तव प्रभावेण ||३९|| प्रभणत्यागच्छ प्रिये ! परदुःखदुःखितः सुखं लभतां स्वामी । इति भणिते यावन्नृप उच्छुसित ईपत्तावत्सहसा || उद्दाममर्दलालीकांसालिकतिलिमकांसिकहुडुक्कानाम् । डक्काबुक्कानां रवो विजृम्भितो राजप्राङ्गणके ॥४१॥ तन्मध्यस्थिता छन्दोऽनुसारतो भावनिर्भरं खचरी । पुरतः प्रनृत्यन्ती प्रणमति नरनाथपादकमलम् ॥४२॥