Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 223

सुपासनाहचरिअम्मि--
अत्थु असारउ आर्थिरु बंधु तणु रोगि किलंतउ, आवइ जररक्खसि दुरंत जम्मु एइ तुरंतउ । नत्थि सुक्खु संसारि किंपि दयधम्मि पयट्टहि, पंचह दिवसह रेसि राय ! मं मारि पयट्टहि ॥६५॥ इयएवमाइअमओवमएहि वयणेहिं करुणसारेहिं । अवणे मोहविस निवोवि विहिओ दयाहारो ॥६६॥ सद्धम्मवयणविणयाइतोसिओ नरवई विजयचंदं । नियतणयं पिव खामे उमप्पणा देइ सप्पणयं ॥६॥ नियपणइणीए पुत्तं पउमिणिनामाए पट्टदेवीए । सव्वाणं पञ्चक्खं जुबरायपयम्मि संठवइ ॥६८॥ भणई पारद्धीए पावसमिद्धीइ होउ मह नियमो । तुह कुमर! धम्मवंधव ! पभावओ परमकारुणिय ! ॥ नियनयरं संपत्तो कुमारलंभेण हरिसिओ राया । कारावइ कारामोयगाइ बद्धावणयमपुव्वं ॥७॥ पिहुपासायवडंसगमेगं तह तुरयरहवराईयं । राया देइ कुमारस्स सोवि लिहिऊण विन्नत्तिं ॥७१।। पेसइ नियसव्वसरूवगोयरं तुरियपुरिसपासम्मि । नियविर हदुत्थियाणं सुत्थत्थं जणणिजणयाण ॥७२॥ अह अन्नया कयावि हु पासम्मि परिहिए कुमारम्पि । रयणीए अद्धरत्ते राया निदाए विगमम्मि ।।७३॥ निसुणइ करुणयरसरं नयरवहिं इत्थियाए, तो भणइ । सुद्धि लहाविऊण कुमार ! मह कहसु लहु तत्तो। आएसोत्ति भणित्ता खग्गसहाओ विनिग्गओ वाहिं । लंबित्ता पायारं विज्जुक्खित्तेण करणेण ।।७।। ता जाव मसाणंते सराणुसारेण वच्चई कुमरो । पजलियजलणकुंडे खिवमाणं मंसखंडाई ॥७६॥ जोइयमेयं पेच्छइ सलक्खणित्थीए ऊरुमंसाई । उक्कतंतं सियकत्तियाए विरसं रसंतीए ॥७७।।
अर्थोऽसारोऽस्थिरो बन्धुस्तनू रोगेण क्लान्ता, आयाति जराराक्षसी दुरन्ता जन्मैति त्वरमाणम् । नास्ति सौख्यं संसारे किमपि दयाधर्मे प्रवर्तस्व, पञ्च दिवसानि तिष्ठसि राजन् ! मा मारिं प्रवर्तय ॥६५॥ इत्येवमाद्यमृतोपमैर्वचनैः करुणासारैः । अपनीय मोह विषं नृपोऽपि विहितो दयाधारः ॥६६॥ सद्धर्मवचनविनयादितोषितो नरपतिर्विजयचन्द्रम् । निजतनयमिव क्षमयित्वाऽऽत्मना ददाति सप्रणयम् ॥६७॥ निजप्रणयिन्यै पुत्रं पद्मिनीनामायै पट्टदेव्यै । सर्वेषां प्रत्यक्षं युवराजपदे संस्थापयति ॥६॥ भणति पापढ़ेः पापसमृद्धेर्भवतु मम नियमः । तव कुमार ! धर्मबान्धव ! प्रभावतः परमकारुणिक ! ॥६९॥ निजनगर संप्राप्तः कुमारलाभेन हर्षितो राजा । कारयति कारामोचनादि वर्धनकमपूर्वम् ॥७॥ पृथुप्रासादावतंसकमकं तथा तुरगरथवरादिकम् । राजा ददाति कुमाराय सोऽपि लिखित्वा विज्ञप्तिम् ॥७१॥ प्रेषयति निजसवस्वरूपगोचरां त्वरितपुरुषपार्थे । निजावरहदुःस्थितयोः सौस्थ्यार्थं जननीजनकयोः ॥७२॥ अथान्यदा कदापि खलु पार्थे परिस्थिते कुमारे । रजन्यामर्धरात्रे राजा निद्राया विगमे ॥७३॥ शृणोति करुणतरस्वरं नगराबहिः स्त्रियाः, ततो भणति । शुद्धिं लम्भायित्वा कुमार ! मम कथय लघु ततः ॥ आदेश इति भणित्वा खड्गसहायो विनिर्गतो बहिः । लाङ्घत्वा प्राकारं विद्योक्षिप्तेन करणेन ॥७॥ ततो यावत् श्मशानान्ते स्वरानुसारेण व्रजति कुमारः । प्रज्वलितज्वलनकुण्डे क्षिपन्तं मांसखण्डानि ।।७६॥ योगिनमेकं पश्यति सलक्षणस्त्रिया ऊहमांसानि । उत्कृतन्तं शितकर्तर्या विरसं रसन्त्याः ॥७॥
१ क.
ओ दयाला ।