Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 221

सुपासनाह-चरिअम्मितेसिं अपत्तियंतो छुहाए परिपीडिओ अरन्नम्मि । सो भमइ नेय पावइ तहाविहं मूलकंदाई ॥३८॥ जह तह कहवि मयाण मंसाई मिगाइयाण सुलहाई । लभंति महूणि य किंतु तेसु न मणंपि सो कुणइ ।। जा ता नवमदिवसे मिगयागयगयपुरेसनरवइणो । सिन्नं पसरियमित्तो कुमरं पिच्छेइ सो राया ॥४०॥ तरुछायाए निविट्ठ सुसिउटं, सोवि तं निवं नाउं । अब्भुटिय पणमेई रन्ना नाओ जहा तिसिओ।।४।। पालिकरवाउ नीरं पाएउं पुच्छिओ को एत्थ । कुमरोवि कहइ सव्वं राया तो अप्पए तुरयं ॥४२॥ नियआसवारसहिंय पेसइ जत्थच्छए नियावासो। कयमज्जणो य भुंजइ रायनिओगेण सो तत्थ ॥४३॥ तो बीयदिणे राया कुमर आहेडयत्थमडवीए । तुरयारूढं आउहपाणिं सह अप्पणो नेइ ॥४४॥ चउदिसिपसरियनियआसवारवारेण खेडिउं खुडिए । मियससयसूयराई गरुयरगत्ताए खिविऊण ॥४५॥ एकदिसाए राया कुमरो वीयाए ठाविओ तेण । नीहरमाणे जीवे विंधइ बाणेहिं नरनाहो ॥४६॥ अह कुमरदिसाहुत्तं पसुणो वच्चंतए निएऊण | राया भणइ कुमारं हणसु इमे मा उवेहेहि ॥४७॥ तो भणइ विजयचंदो नाहं जीवे हणामि गयदोसे । तुम्हंपि न जुत्तमिणं नयसारपहुत्तजुत्ताण ॥४८॥ तो चिंतइ नरनाहो कावि अपुव्वा इमस्सिमा भणिई। तो तं पभणइ किं तं न होसि नणु खत्तियकुमारो? ॥ सो भणइ नरवरेसर ! हणति जीवे विणावराहं जे । ते सोयरियपमुहा खत्तियपुत्तत्ति तुम्ह मया ॥५०॥ तो तस्स वयणविणयाइएहिं हिययम्मि रंजिओ राया। तच्चित्तपरिक्खत्थं विसेसओ कुणइ एवंति ॥५१॥
मधु मांस मुक्त्वा फलकन्दादि न विद्यतेऽत्र । इति कथितेऽपि नाश्नाति ततस्तौ गतौ तं मुक्त्वा ॥३७॥ तयोरसंघटितः क्षुधा परिपीडितोऽरण्ये । स भ्रमति नैव प्राप्नोति तथाविधं मूलकन्दादि ॥३८॥ यथा तथा कथमपि मृतानां मांसानि मृगादिकानां सुलभानि । लभ्यन्ते मधूनि च किन्तु तेषु न मनोऽपि स करोति।। यावत् तावद् नवमदिवसे मृगयागतगजपुरेशनरपतेः । सैन्यं प्रसृतमितः कुमारं पश्यति स राजा ॥४०॥ तरुच्छायायां निविष्टं शुष्कौष्ठं, सोऽपि तं नृपं ज्ञात्वा । अभ्युत्थाय प्रणमति राज्ञा ज्ञातो यथा तृषितः ॥४१॥ पालिकरवाद् नीरं पाययित्वा पृष्टः कुतोऽत्र । कुमारोऽपि कथयति सर्व राजा ततोऽर्पयति तुरगम् ॥४२॥ निजाश्ववारसहितं प्रेषयति यत्रास्ते निजावासः । कृतमन्जनश्च मुङ्क्ते राजनियोगेन स तत्र ॥४३॥ ततो द्वितीयदिने राजा कुमारमाखेटकार्थमटव्याम् । तुरगारूढमायुधपाणिं सहात्मना नयति ॥४४॥ चतुर्दिक्प्रसृतनिजाश्ववारवारेण खेटयित्वा तुडितान् । मृगशशशूकरादीन् गुरुतरगर्ते क्षिप्त्वा ॥४५॥ एकदिशि राजा कुमारो द्वितीयस्यां स्थापितस्तेन । निःसरतो जीवान् विध्यति बाणैर्नरनाथः ॥४६॥ अथ कुमारदिगभिमुख पशून बजतो दृष्टा । राजा भणति कुमारं जहीमान् मोपेक्षस्व ॥४७॥ ततो भणति विजयचन्द्रो नाहं हन्मि गतदोषान् । युष्माकमपि न युक्तमिदं नयसारप्रभुत्वयुक्तानाम् ॥४८। ततश्चिन्तयति नरनाथः काप्यपूर्वाऽस्येयं भणितिः । ततस्तं प्रभणति किं त्वं न भवास ननु क्षत्रियकुमारः। स भणति नरवरेश्वर !घ्नन्ति जीवान् विनापराधं ये । ते शौकरिकप्रमुखाः क्षत्रियपुत्रा इति युष्माकं मताः ॥ ततस्तस्य वचनविनयादिकैहृदये रञ्जितो राजा । तच्चित्तपरीक्षार्थ विशेषतः करोत्येवामप्ति ॥११॥