Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 220

विजयचंदकड़ा।
जसु न दविणधणकणसमिद्धिसंबंधु समुद्धरु, जु नवि जीवदयपमुहपवरु वउ खंडइ दुद्धरु । समसनुमित्तु छज्जीवहिउ भवसायरदुत्तरतरणु, सइ विहिविहार करणुजमिउ होउ सुगुरु तुम्हह सरणु ॥ जहिं सचराचरजीवरक्ख अणवरय विहिजइ, अलियकलिउ जहिं कहिवि नवि य वयणुवि जंपिज्जइ ॥ जहिं परकीउ अदिन्नु तिणुवि मणसा न लिजइ, जत्थ परन्थीसत्थु रयणिभोयणुवि चइज्जइ ॥२७॥
सो धम्मु रम्मु भवभयहरणु सरणु असरणह होउ तुहु ।
जिणनाहकहिउ जयजीवहिङ सासयसिरिवि जु देइ सुहु ॥२८॥ इय एवमाइ मुणिणा धम्मो कहिओ सवित्थरो तत्थ । कुमरेण पडिवनं सम्मत्तं तह इमे नियमा॥२९॥ अवराहवज्जियाणं संकप्पेण तसाण पाणवहं । जावज्जीवं मंसं पंचुंवरिमाइ वज्जेमि ॥३०॥ इय अंगीकयनियमो नियगिहपत्तो करेइ जिणधम्मं । अह अन्नयावहरिओ हएण विवरीयसिक्खेण॥३१॥ वियडाडवीए पडिओ नडिओ तण्डाए कंठगयपाणो । परिसंततुरयवयणाओ झत्ति अवणेइ जा कवियं ॥ तो सहसा सो मुक्को पाणेहिं दुज्जणोति कलिऊण । मुच्छानिमीलयच्छो पडिओ कुमरोवि धरणीए ।। जा चिट्ठइ ता दिहो पुलिंदमिहणेण किंचिसचिट्ठो । सीयपवणेण जाओ सलिलं सन्नाए पत्थिंतो॥३४॥ तत्तो य पुलिंदीए कुओवि हिमसिसिरनीरमाणेउं । सित्तो उठेऊणं पियइ जलं तमलममयंव ॥३५॥ तत्तो य महुं मंसं उवणीयं तेहिं भोषणनिमित्तं । न य भक्खइ कहवि तयं कुमरो पडिबन्ननियमधुरो ॥ महुँ मंसं मोत्तूणं फलकंदाइं न विज्जए इत्थ । इय कहिएवि न असइ तो ताई गयाइं तं मोत्तुं ॥३७॥
यस्य न द्रविणधनकणसमृद्धिसंबन्धः समुधुरः, यो नापि जीवदयाप्रमुखप्रवरं व्रतं खण्डयति दुर्धरम् । समशत्रुमित्रः षड्जीवहितो दुस्तरभवसागरतरणः, सदा विधिविहारकरणोद्यतो भवतु सुगुरुयुष्माकं शरणम् ।। यत्र सचराचरजीवरक्षाऽनवरतं विधीयते. अलीककलितं यत्र क्वापि नापि च वचनमपि जलप्यते । यत्र परकीयमदत्तं तृणमपिं मनसा न लायते, यत्र परस्त्रीसार्थो रजनिभोजनमपि त्यज्यते ॥२७॥
• स धर्मो रम्यो भवभयहरणः शरणमशरणानां भवतु युष्माकम् ।
जिननाथकथितो जगज्जीवहितः शाश्वतश्रियमपि यो ददाति सुखम् ॥२८॥ इत्येवमादिमुनिना धर्मः कथितः सविस्तरम्तत्र । कुमारेण प्रतिपन्नं सम्यक्त्वं तथेमे नियमाः ॥२९।। अपराधवार्जितानां संकल्पेन त्रसानां प्राणवधम् । यावज्जीव मांसं पञ्चोदुम्बरादि वर्जयामि ॥३०॥ इत्यङ्गीकृतनियमो निजगृहप्राप्तः करोति जिनधर्मम् । अथान्यदाऽपहृतो हयेन विपरीतशिक्षेण ॥३१॥ विकटाटव्यां पतितो नटितस्तृष्णया कण्ठगतप्राणः । परिश्रान्ततुरगंवदनाज्झटित्यपनयति यावत्कविकाम् ॥ ततः सहसा स मुक्तः प्राणैर्दुर्जन इति कलीयत्वा । मूछानिमीलिताक्षः पतितः कुमरोऽपि धरण्याम् ॥३३॥ यावत्तिष्ठति तावद् दृष्टः पुलिन्दमिथुनेन किञ्चित्सचेष्टः । शीतपवनेन जातः सलिलं संज्ञया प्रार्थयमानः ॥ ततश्च पुलिन्द्या कुतोऽपि हिमशिशिरनीरमानीय । सिक्त उत्थाय पिबति जलं तदलममृतमिव ॥३५॥ ततश्च मधु मांसमुपनीतं ताभ्यां भोजननिमितम् । न न भक्षयति कथमपि तत्कुमारः प्रतिपन्ननियमर्यः ।।