Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 230

विजयचंद कहा |
२२३
जायंति आवयं पाविउँपि गरुया विसालरिद्धिल्ला । खीणोवि होइ जलही महल्लहलंतकल्लोलो ॥१६४॥ आवइगयावि गरुया हासहाणं न होंति लोयस्स । बंधपवन्नावि गया सिरिं गया रायभवणेसु || १६५ ॥ वसमत्थगणविवच्छ ! तर किंकरीकयसुरेण । सच्चवियमिमं सव्वं रज्जसिरिं अणुहवंतेण ॥ १६६ ॥ किंतु सुणंतस्त्रवि तुज्झ रायसिरधरियसासणसमिद्धिं । ईसाइव सवणाणं नयणाई नर्डति मह हिययं ॥ १६७॥ किञ्च ।
तुरयावहारपुव्यं सव्वत्थ गवेसिओवि नो दिट्ठो । तो तुहविरहहुयासो पज्जलिओ मह मज्जाणे ॥ १६८ ॥ दड्ढं तेण तओ तं सुहपल्लवियं घणासकुसुमिलं । निम्मलपुन्नफलं विवेयवरभूरुहसमिद्धं ॥ १६९॥ किञ्च ।
तुज्झ विओए निव! निवइपुरजणो जणवओ जणणिवग्गो । जं कहिउँपि न तीरइ दुहमणुहवइ अज्जवि य ॥ -तुहविरहकायराए जणणीए नयणवारिपुरेण । पलमजलओ अयंडे वरिसविओ दुक्खतविया || १७१ || संप पुण आहए वाही तह आहिआ मह सरीरे । जह तं चयंति पाणा तालहु दंसेहि अप्पाणं ॥ १७२ ॥ इय लेहं वायंत सगग्गयं लोयणंसुकुसुमेहिं ! जणयनियहत्थ लिहियक्खरेसु पूयंव निम्प्रवइ ॥ १७३॥ भइ य किर जणयाई जाएहिं सुएहिं हुंति सुहियाई । तं विवरीयं जायं मइ जाए मज्झ जणयाण ॥ तो नयसारख्पमुहं मंतिजणं पुच्छिऊण सुमुहुत्ते । विमलसिरीए पुत्तं सुलोयणं ठाविडं रज्जे || १७५ || रज्जस्स बाहरी तह नयसारं ठाविडं महामंति । संझाए पत्थाणे ठिओ बहिं सोहणमुहुत्ते ॥ १७६ ॥
I
श्री विजयचन्द्रनृपतिं सादरमवगुह्य प्रणयसारम् । हृदयगतं सद्भावं सगदं किमपि प्रकटयति ॥ १६३ ॥ जायन्त आपदं प्राप्यापि गुरवो विशालर्द्धयः । क्षीणोऽपि भवति जलधिश्चलन्महाकल्लोलः ॥ १६४॥ आपता अपि गुरवो हास्यस्थानं न भवन्ति लोकस्य । बन्धप्रपन्ना अपि गजाः श्रियं गता राजभवनेषु ॥ विषमावस्थागतेनापि वत्स ! त्वया किङ्करीकृतसुरेण । सत्यापितमिदं सर्व राज्यश्रियमनुभवता ॥ १६६ ॥ किन्तु शृण्वतोऽपि तव राजशिरोधृतशासनसमृद्धिम् । ईर्ष्ययेव श्रवणयोर्नयने नाटयतो मम हृदयम् ॥ १६७ ॥ तुरगापहारपूर्वं सर्वत्र गवेषितोऽपि नो दृष्टः । ततस्त्वद्विरहहुताशः प्रज्वलितो मम मनउद्याने || १६८ ॥ दग्धं तेन ततस्तत् सुखपल्लवितं घनाशाकुसुमकम् । निर्मलपुण्यफलाढचं विवेकवर भूरुहसमृद्धम् || १६९॥ तव वियोगे नृप ! नृपतिपुरजनो जनपदो जननीवर्गः । यत्कथयितुमपि न शक्यते दुःखमनुभवत्यद्यापि च ॥ त्वद्विरहकातरया जनन्या नयनवारिपूरेण । प्रलयजलदोऽकाण्डे वर्षितो दुःखतप्तया ॥ १७१ ॥ संप्रति पुनराधिना व्याधिस्तथाहितो मम शरीरे । यथा तत्त्यजन्ति प्राणास्तस्माल्लघु दर्शयात्मानम् ॥ १७२॥ इति लेखं वाचयन् सगद्गदं लोचनाश्रुकुसुमैः । जनकनिजहस्तलिखिताक्षरेषु पूजाभिव निर्मापयति ॥ १७३॥ भणति च किल जनकानि जातैः सुतैर्भवन्ति सुखितानि । तद्विपरीतं जातं मयि जाते मम जनकयोः ॥ १७४॥ ततो नयसारप्रमुखं मन्त्रिजनं पृष्ट्वा सुमुहूर्ते । विमलश्रियाः पुत्रं सुलोचनं स्थापयित्वा राज्ये ॥ १७५ ॥ राज्यस्य वाहकं तथा नयसारं स्थापयित्वा महामन्त्रिणम् । संध्यायां प्रस्थाने स्थितो बहिः शोभनमुहूर्ते ||