Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 196

भीमकुमारकहा ।
१८६
तो जोडियकरजुयलेण जंपियं तेण भीमकुमरस्स । तुह असमविक्कमेण तुट्टो हं मग्ग ता किंचि ॥ २४६॥ कुमरेण तओ भणियं जइ तुट्टो तं सि मज्झ ता कहसु । को सि तुमं किमिमं पट्टणं च कहमुव्वसं जायं ? ।। देवेण तओ भणियं निसुणसु भो कुमर ! जं तर पुढं । कणयपुरं पुरमेयं कणयर हो नाम इह राया | २४८ | जो रक्खिओ त सो, एयस्स पुरोहिओ अहं चंडो। सव्वस्त जणस्सुवरिं रुट्ठो चिट्ठामि निच्चपि । २४९ | इत्तो सव्वाणवि पुरजणाण जाओ अईव वेसो हं । नो इत्थ कोवि हु मए फिट्टामित्तोवि संजणिओ | २५० | gata araरिंदो पयईए कन्नदुब्बलो कुरो । संकाएव अवराहस्स कुणइ अइदारुणं दंडं || २५१ ॥ अह अन्नया कयाई केणावि हु मज्झ असहमाणेण । अलियं परिकहियमिणं जह चुको एस बीए || २५२ ॥ फालं मरतोवि हु तो हं अवियारिऊण एएण । एयं न अन्नहा होइ कहवि, एवं भणतेणं ॥ २५३॥ विटाविडं सिणेणं छंटावेऊण पउरतेल्लेण । जालाविओ रसतो तत्तो पाणेहिं परिचत्तो ॥ २५४॥ भवियन्वयावसेणं जाओ हमकामनिज्जराए इहं । नामेणं सव्वगिलोत्ति रक्खसो सुमरिंडं वेरं ॥२५५॥ इत्थागतूण मए सवि तिरोहिओ पउरलोओ । तह विसरिसरूवधरेण नरवरो एस संगहिओ || २५६ ॥ करुणाऽणन्नपो रिसपरिसरयणायरेण तह तुमए । मोयावंतेण इमं चमक्कियं माणसं मज्झ || २५७ || तत्तो अहिस्सेणं एस समग्गोवि तुम्ह उवयारो । भत्तीए दिव्वसत्तीए विरइओ मज्जणाईओ || २५८ || तुम्हणुवित्त तहा सोवि हु पयडिओ मए लोओ । ता जा नियइ कुमरो ता पिच्छइ सयलपुरलोयं || इय एवं वÇते कुमरो पिच्छइ सुरेहिं थुव्वंतं । गयणेणा गच्छंतं मोहरिउं चारणमुणिदं ॥ २६० ॥
ततो योजितकरयुगलेन जल्पितं तेन भीमकुमारस्य । तवासमविक्रमेण तुष्टोऽहं मार्गय तस्मात्किञ्चित् ॥ २४६॥ कुमारेण ततो भणितं यदि तुष्टस्त्वमसि तदा कथय । कोऽसि त्वं किमिदं पत्तन च कथमुद्वसं जातम् ॥ देवेन ततो भणितं शृणु भोः कुमार ! यत्त्वया पृष्टम् । कनकपुरं पुरमेतत् कनकरथो नामेह राजा ॥ २४८॥ यो रक्षितस्त्वया सः, एतस्य पुरोहितोऽहं चण्डः । सर्वस्य जनस्योपरि रुष्टस्तिष्ठामि नित्यमपि ||२४९|| इतः सर्वेषामपि पुरजनानां जातोऽतीव द्वेष्योऽहम् | नो अत्र किमपि खलु मया मार्गमित्त्रमपि संजनितम् २५० एषोऽपि नरवरेन्द्रः प्रकृत्या कर्णदुर्बल क्रूरः । शङ्कयाप्यपराधस्य करोत्यतिदारुणं दण्डम् ॥२५१॥ अथान्यदा कदाचित्केनापि हि ममासहमानेन । अलीकं परिकथितमिदं यथा भ्रष्ट एष श्वपच्याम् ॥ २५२॥ धैर्य मार्गयन्नपि खलु ततोऽहमविचार्यैतेन । एतन्नान्यथा भवति कथमपिं, एवं भणता ॥ २५३ ॥ वेष्टयित्वा सिनेन सेचयित्वा प्रचुरतैलेन । ज्वालितो रसंस्ततः प्राणैः परित्यक्तः ॥ २५४॥ भवितव्यतावशेन जातोऽहमकामनिर्जरयेह | नाम्ना सर्वगिल इति राक्षसः स्मृत्वा वैरम् ॥२५५॥ अत्रागत्य मया सर्वोऽपि तिरोहितः पौरलोकः । तथा विसदृशरूपधरेण नरवर एष संगृहीतः ॥ २५६ ॥ करुणयाऽनन्यपौरुषप्रकर्षरत्नाकरेण तथा त्वया । मोचयतेमं चमत्कृतं मानसं मम ॥ २५७॥ ततोऽदृश्येनैष समग्रोऽपि तवोपचारः । भक्त्या दिव्यशक्त्या विरचितो मज्जनादिकः ॥ २९८ ॥ तवानुवृत्त्या तथैषोऽपि खलु प्रकटितो मया लोकः । तदा यावत्पश्यति कुमारस्तावत्पश्यति सकलपुरलोकम् ।