Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 194

भीमकुमारकहा। तो तं दटुं कुमरो देवयमइदारुणं इमं किंपि । इय चिंतिय तं सविणयमिय पत्थइ मुंच पुरिसमिमं ॥२१८॥ उम्मीलियच्छिजुयलेण तेण ता पुलइऊण कुमरमुहं । सो पुरिसो वयणाओ मोत्तुं पयहिटओ ठविओ॥ पणियं च अहो ! सुपसन्नवयण ! मिल्लेमि कह महं एयं । अन्ज मए छुहिएणं जं लद्धो एस भक्खंति ?॥ कुमरो भणइ तुमं कयविक्कियरूवो सुरोव्व लक्खियसि । तो कह तुह भक्खमिणं जमकवलाहारिणो देवा ॥ अबुहो जंवा तंवा करेइ, जुत्तं न तुम्ह पुण एयं । विलवंताण सदुक्खं जीवाणं मारणं विवुहा! ॥२२२॥ जहवा तहवा जीवे जो बंधइ वहइ मारइ रसंते । सो दुस्सहदुहदंदोलिकवलिओ भमइ भवगहणे ॥२२३॥ तत्तो सो पडिजंपइ सच्चमिणं जंपियं तए सव्वं । किंपुण दुहरिंछोली इमिणा तह दंसिया मज्झ ॥२२४॥ इत्तो पुव्वभवम्मि जह सयवारंपि मारिएणिमिणा । विज्झाइ न कोहग्गी इत्तो चिय जीवमाणस्स।।२२५॥ काउं कयत्थणाओ बहुयाओ दुसहदुक्खजणणीओ । मारिस्सामि इमं, तो कुमरो त भणइ भो भद्द! ॥ अवयारिसु जइ कोवो तुह ता किं न कुणसि कोवम्मि । सयलपुरिसत्थविग्घे निविग्घे दुक्खहेउम्मि ?।। ता मुंचसु दीणमिणं करुणारसपच्चयं चिणसु धम्मं । जेणन्नभवे मोक्खं पावसि निहाविउ कम्म॥२२८॥ इय बहु विनविओवि हुन जाव सो कहवि मिल्लए पुरिसं। तो कुमरो चिंतइ सामभेयदाणाणिमोऽसज्झो॥ कोहाविट्ठो चिट्ठो तो सहसा पिल्लिऊण तं कुमरो । नियपट्टीए ठावइ पुरिसं कुविओ तओ सोवि।।२३०॥ धावइ पसारियमुहो गिलिउं कुमरं तओ कुमारेण । धरिउं खुरम्मि मत्थयउवरि भामेउमारतो ॥२३१॥
तस्य द्वयोर्दष्ट्रयोरन्तो रसना लालल्यते, ननु शारदघनमध्ये तडिच्छटा जाज्वल्यते ।
तेनात्यन्तं रसन् रुचिरतनुरेको नरो, वदने गृहीतः प्रभणन् मा मम प्राणान् हर ॥२१७॥ ततस्तद् दृष्ट्वा कुमारो देवतमतिदारुणमिदं किमपि । इति चिन्तयित्वा तं सविनयमिति प्रार्थयते मुञ्च पुरुषमिम्॥ उन्मीलिताक्षियुगलेन तेन ततो दृष्ट्वा कुमारमुखम् । स पुरुषो वदनान्मुक्त्वा पादयोरधस्तात्स्थापितः ॥२१९॥ भणितं चाहो ! सुप्रसन्नवदन ! मुञ्चामि कथमहमेतम् । अद्य मया क्षुधितेन यल्लब्ध एष भक्ष्यमिति ?॥२२०॥ कुमारो भणति त्वं कृतवैक्रियरूपः सुर इव लक्ष्यसे । ततः कथं तव भक्ष्यमिदं यदकवलाहारिणो देवाः ? ॥ अबुधो यद्वा तद्वा करोति, युक्तं न तव पुनरेतत् । विलपतां सदुःखं जीवानां मारणं विबुध ! ॥२२२॥ यथा वा तथा वा जीवान् यो बध्नाति हन्ति मारयति रसतः। स दुःसहदुःखद्वन्द्वालीकवलितो भ्रमति भवगहने । ततः स प्रतिनलपति सत्यमिदं जल्पितं त्वया सर्वम् । किन्तु दुःखपङ्किरनेन तथा दर्शिता मम ॥२२४॥ इतः पूर्वभवे यथा शतवारमपि मारितेनानेन । विध्यति न क्रोधाग्निरित एव जीवतः ॥२२५|| कृत्वा कदर्थना बहूर्दुःसहदुःखजननीः । मारयिष्यामीमं, ततः कुमारस्तं भणति भो भद्र ! ॥२२६॥ अपकारिषु यदि कोपस्तव तदा किं न करोषि कोपे । सकलपुरुषार्थविघ्ने निर्विघ्ने दुःखहेतौ ? ॥२२७॥ तस्मान्मुञ्च दनिमिमं करुणारसप्रत्ययं चिनु धर्मम् । येनान्यभवे मोक्षं प्राप्नोषि निष्ठाप्य कर्म ॥२२८॥ इति बहु विज्ञपितोऽपि खलु न यावत्स कथमपि मुञ्चति पुरुषम्। ततः कुमारश्चिन्तयति साम्भेददानानामयमसाध्यः॥ क्रोधाविष्टो धृष्टस्ततः सहसा प्रेर्य तं कुमारः । निनपृष्ठे स्थापयति पुरुषं कापतस्ततः सोऽपि ॥२३०॥