Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 210

२०३
मंतितिलयकहा। सावज्जरजकजे अणज्जमज्जायमायरंतेण । हा ! सव्वसंगचाओ न कओ विसएसु गिद्धेण ॥८५॥ कोडी वराडीयाए वेरुलीयमणी य कायखंडेण । चिंतामणी उवलेणं कप्पतरू थोहरेणव ॥८६॥ हा ! हारिओ मए जं दुक्खसरूवाण दुक्खहेऊण । विसयाण सेवाए गमिी जम्मो अकयधम्मो॥८७॥ किं कुणिमो किं सरिमो कि भणिमो संकडम्मि आवडिए ? । इअ पभणंतस्स तहिं नीरं पत्तं सुवेगेण ।। ताजा नमोकारं मणम्मि चिंतेइ ताव बोहित्थं । अभिमुहर्मितं पिच्छइ उम्मिट्टगयंव अमर्गुस्सं ॥८९॥ सत्तमभूमीए वरंडियाए वेगेण तं समावडियं । मइसागरेण तत्तो भणियं आरुहउ इह देवो ॥१०॥ जं देवमिमाउ आवई उ नित्यारि सुरो कोवि । एयं ढोयइ पुन्नोदएण परिपेरिओ तुम्ह ॥९१॥ इय सुणिउं नरनाहो आरुहणत्थं महत्थवोहित्थे । जा उक्खिवेइ चरणं वरंडियाठवियवामपओ ॥१२॥ ताव न जलं न मेंहो नय बोहित्थं न विज्जुगज्जीओ । सुत्थावत्थं तु परं पासइ पमुइयमणं लोयं॥१३॥ कत्थवि संगीयरवं कत्थवि पारद्धविविहकलहट्ट । कत्थवि पयडियनटुं तो राया विम्हिओ भणइ ॥९४॥ किं अणणुभूयपुव्वं एयं अच्चब्भुयं गणयपवर!। भणइ अहं निव ! इंदजालिओन उण जोइसिओ ॥ तत्तो विम्हयपरवसहियओ राया सुवन्नकोडिदुगं । वत्थाई अन्नपि हु दाविय बडुयं विसज्जेइ ॥१६॥ मइसागरपमुहजणं अवरोहसमन्नियं भवविरत्तो । भणइ नरिंदो दिटुं वियंभियं इंदयालस्स ? ॥९॥ दिटं सव्वंपि इमं तुम्ह पसाएण तेवि जंपति । अइअच्चभुयमेयं केणवि न कयावि दिहति ॥९८॥
हा हा ! हतोऽस्मीदानी विफलमनुजत्वं गमयता । निजपूर्वपुरुषमर्यादा भग्ना भग्नाशयेन मया ॥४॥ सावधराज्यकार्येऽनार्यमर्यादामाचरता । हा ! सर्वसङ्गत्यागो न कृतो विषयेषु गृद्धेनं ॥८६॥ कोटिर्वराटिकया वैडूर्यमणिश्च काचखण्डेन । चिन्तामणिरुपलेन कल्पतरुः स्नुह्येव ॥७६॥ हा ! हारितो मया यद् दुःखस्वरूपाणां दुःखहेतूनाम् । विषयाणां सेवायां गमितं जन्माकृतधर्म ॥८७|| किं कुर्मः किं सरामः किं भणामः संकटे आपतिते । इति प्रभणतस्तत्र नीरं प्राप्तं सुवेगेन ॥८॥ तदा यावन्नमस्कारं मनसि चिन्तयति तावद् यानपात्रम् । आभिमुखमायत् पश्यत्युन्मृष्टगजमिवामनुष्यम् ।।८९॥ सप्तमभूमेवरण्डिकायां वेगेन तत् समापतितम् । मतिसागरेण ततो भणितमारोहत्विह देवः ॥९॥ यद् देवमस्या आपदो निस्तारयितुं सुरः कोऽपि । एताकते पुण्योदयेन परिप्रेरितो युष्माकम् ॥११॥ इति श्रुत्वा नरनाथ आरोहणार्थ महार्थयानपात्रे । यावदुत्क्षिपति चरणं वरण्डिकास्थापितवामपादः ॥१२॥ तावन्न जलं न मेघो नच यानपात्रं न विद्युद्यः । सुस्थावस्थं तु परं पश्यति प्रमुदितमनसं लोकम् ।।९३॥ क्वापि संगीतरवं क्वापि प्रारब्धविविधकलहट्टम् । क्वापि प्रकटितनाट्यं ततो राजा विस्मितो भणति ॥१४॥ किमननुभूतपूर्वमेतदत्यद्भुतं गणकप्रवर ! । स भणत्यहं नृप ! इन्द्रजालिको न पुनज्योतिषिकः ॥९॥ ततो विस्मयपरवशहृदयो राजा सुवर्णकोटिद्विकम् । वस्त्राद्यन्यदपि च दापयित्वा बटुकं विसृजति ॥९॥ मतिसागरप्रमुखजनमवरोधसमन्वितं भवविरक्तः । भणति नरेन्द्रो दृष्टं विजृम्भितमिन्द्रजालस्य ? ॥१७॥ दृष्टं सर्वमपीदं तव प्रसादेन तेऽपि जल्पन्ति । अत्यद्भुतमेतत्केनापि न कदापि दृष्टामिति ॥९८॥