Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 215

२०८
सुपासनाह-चरिश्रम्मि ।
तो भइ तं नरिंदो संपइ किं तुज्झ होउ, सो भणइ । दिट्ठम्मि तुज्झ पयपंकयम्मि जं होइ त होउ || तो छोडेउं बंधे सम्माऊण भणिय तं जक्खं । सट्टाणे संपत्तं सुहेण कारइ खणद्वेण ।। १५५ ।। अह निकंटयमेयं रज्जं पालंतयस्स नरवइणो | साहम्मियसम्माणणपरस्स जिणधम्मनिरयस्स ॥ १५६ ॥ जोगतं संपत्तं पुत्तं रज्जम्मि ठविउकामस्स । दिक्खाभिमुहस्सुज्जाणपालओ विन्नवइ एवं ॥ १५७॥ गुणरयणाय सूरी समोसढो देव ! नंदणुज्जाणे । कयसज्जणमणहरिसो पुनकरिसोव्व देवस्स || १५८ || तस्स कयपीईदाणोऽणुगम्ममाणो नरिंदर्विदेहिं । गंतुं वंदइ विहिणा राया सूरिं सपरिवारं ।। १५९ || किं सोच्चि सच्चइनसेहरो एस इइ विचिततो । आलतो सूरीहि किं परियाणसि महाराय ! ? || १६० ॥ तो निस्संसयहिओ सिरकयकरकमलसंपुडो भणइ । जणणी सच्चिय धन्ना जीइ पसूओ तुमं सामि ! | लद्धपसरंपि तहा भुवणत्तय सुहडविनडणसहंपि । हेलाइच्चिय भग्गं जेण तर नाह ! मोहबलं ।। १६२ ॥ अह महया संदेणं सूरी परिकहइ तीए परिसाए । सामग्गीइ इमाए निबंधणं अम्ह एस निवो ॥ १६३ ॥ निवनील पेसिओ पायगोत्ति कलिऊण गाहिओ रन्ना । पडिया य कत्तिया मह पासाओ तो मए भणिय ।। भावपडिवन्न जिणमयदिक्खो हं तं सुयं नरिंदेण । जाणतेणवि एयं पलावमित्तं विमुको हं ।। १६५॥ भुवणच्छेरयसुचरियरंजिअहियएण तं तहेव मए । सुगुरुपर्यंते विहियं हियं च तं एवमानं ॥ १६६ ॥ इय सोउं अच्चन्भुयवेरग्गरसाउलाए परिसाए । सूरीहिं परिकहिओ अणेगभंगीहि जिणधम्मो ॥१६७॥ वासियचीरे सुव माणसेसु रंगो तहा कहवि लग्गो । जह पव्वज्जाभिमुद्दो पायं जाओ जणो सव्वो ।। १६८ ।।
ततो भणति तं नरेन्द्रः संप्रति किं तत्र भवतु, स भणति । दृष्टे तव पादपङ्कजे यद्भवति तद्भवतु ॥ १५४॥ ततो मोचयित्वा बन्धान् संमान्य भणित्वा तं यक्षम् । स्वस्थाने संप्राप्तं सुखेन कारयति क्षणार्धेन ॥ १५५॥ अथ निष्कण्टकमेतद्राज्यं पालयतो नरपतेः । सावर्मिक सम्माननपरस्य जिनधर्मनिरतस्य ॥ १५६ ॥ योग्यत्वं संप्राप्तं पुत्रं राज्ये स्थापयितुकामस्य । दीक्षाभिमुखस्योद्यानपालको विज्ञपयत्येवम् ॥१५७॥ गुणरत्नाकरसूरिः समवसृतो देव ! नन्दनोद्याने । कृतसज्जनमनोहर्षः पुण्योत्कर्ष इव देवस्य ॥ १५८॥ तस्मै कृतप्रीतिदानोऽनुगम्यमानो नरेन्द्रवृन्दैः । गत्वा वन्दते विधिना राजा सूरिं सपरिवारम् ॥ १५९ ॥ किं स एव सत्यप्रतिज्ञशेखर एष इति विचिन्तयन् । आलप्तः सूरिभिः किं परिजानासि महाराज ! ! || १६० ॥ ततो निःसंशयहृदयः शिरः कृतकरकमल संपुटो भणति । जननी सैव धन्या यया प्रसूतस्त्वं स्वामिन्! ॥ १६१ ॥ लब्धप्रसरमपि तथा भुवनत्रयसुभटविनटनसहमपि । हेलयैव भग्नं येन त्वया नाथ ! मोहबलम् || १६२ || अथ महता शब्देन सूरिः परिकथयति तस्यां परिषदि । सामग्र्या अस्या निबन्धनमस्माकमेष नृपः ॥ १६३॥ नृपनी प्रेषितो घातक इति कलयित्वा ग्राहितो राज्ञा । पतिता च कर्तरी मम पात्ततो मया भणितम् ॥ १६४ ॥ भावप्रतिपन्न जनमतदीक्षोऽहं तत् श्रुतं नरेन्द्रेण । जानताप्येतत् प्रलापमात्रं विमुक्तोऽहम् ॥१६५॥ भुवनाश्चर्यसुचरितरञ्जित हृदयेन तत्तथैव मया । सुगुरुपादान्ते विहितं हितं च तदेवमापन्नम् ॥ १६६ ॥ इति श्रुत्वाऽत्यद्भुतवैराग्यरसाकुलायां पर्षदि । सूरिभिः परिकथितोऽनेकमङ्गिभिर्जिनधर्मः ॥ १६७ ॥