Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 214

मंतितिलयकहा। तो एगते राया लेहायरियअप्पियं तयं लेहं । वाएऊणं सम्मं फाडेउं कुणइ खंडाई ॥१४०॥ अह रायाएसेणं अत्थाणाओ स जाव मल्लेहिं । वाहाओ वालिऊणं आढत्तो चारयं नेउं ॥१४१॥ ता कंकलोहमयकत्तिया तओ निवडिया धरणिवट्टे । दिट्ठा जणेण रायस्स अप्पिया झत्ति मल्लेहिं ॥ तो भणइ नरवरिंदो किं रे ! एयं, भणेइ सो तत्तो । जं किंपि मुणइ देवो भणइ अमच्चं तओ राया ॥ मह अत्थाणे आणसि पयडसि तुल्लं गुणेहिं साहूणं । जिणवयणभावियाण एवं एयं दुरायारं ?॥१४४॥ किश्च । परपासंडिपसंस जिणपडिकुटुं तए. कुणतेण । नियसम्मत्तं मह जीवियं च इह दोवि गमियाई ॥१४॥ इय बहुयं तं निभच्छिऊण सिक्खाकए य एयस्स । ठावइ अन्नं लेइ य सव्वस्सं किंपि मोत्तॄण ॥१४६॥ तो चिंतिउ अमच्चो पडिकूलंतस्स मज्झ जिणवयणं । थेवमिण, मुणिपासे तो पडिवज्जित्तु पच्छित्तं ॥ पडिवज्जइ गिहिधम्म पालइ सम्म दुवालसविहंपि । तं नाउमप्पइ निवो खमावि तस्स सव्वस्सं ॥१४८॥ इत्तोवि घायगोवि हु नलराय भणइ भावओ इण्डिं । पडिवन्नो जिणदिक्खं जं जुत्तं होइ तं कुणसु ॥ भणइ नरिंदो मल्ले बाहुजुयं सज्जिउं मुयह एयं । भणइ मरंतो एवं एसो मुक्को मए तहवि ॥१५०॥ अह चिंतइ नरनाहो सिक्खवियव्यो स ताव नीलनिवो । जायइ बहुजीववहो सयं च तं विग्गहंताणं ॥ पुब्बि कयमिगरूवं तो तं जक्खं मणे करेऊण । पोसहसालाए करेइ अट्ठमं सो तओ जक्खो ॥१५२।। तदभिप्पायं नाउं नीलनिवं तस्स दसए बद्धं । भणइ य एस स नीलो जो अहिमरपेसओ तुज्झ १५३
तत एकान्ते राजा लेखाचार्यार्पितं तं लेखम् । वाचयित्वा सम्यक् स्फाटयित्वा करोति खण्डानि ॥१४०॥ अथ राजादेशेनास्थानात् स यावन्मल्लैः । बाहू वालयित्वाऽऽरब्धश्चारकं नेतुम् ॥१४१॥ तावत्कङ्कलोहमयकर्तरी ततो निपतिता धरणिपट्टे । दृष्टा जनेन राज्ञोऽर्पिता झटिति मल्लैः ॥१४२।। ततो भणति नरवरेन्द्रः किं रे ! एतत् , भणति स ततः । यत्किमपि जानाति देवो भणत्यमर्त्य ततो राजा ॥ ममास्थाने आनयसि प्रकटयसि तुल्यं गुणैः साधूनाम् । जिनवचनभावितानामेवमष दुराचारः ? ॥१४४॥ परपाखण्डिप्रशंसां जिनप्रतिकूलां त्वया कर्वता । निजसम्यक्त्वं मम जीवितं चेह द्वे अपि गमिते ॥१४५॥ इति बहु तं निर्भत्र्य शिक्षाकृते चैतस्य । स्थापयत्यन्यं लाति च सर्वस्वं किमपि मुक्त्वा ॥१४६॥ ततश्चिन्तयित्वाऽमर्त्यः प्रतिकूलयतो मम जिनवचनम् । स्तोकामिदम् , मुनिपार्श्वे ततः प्रतिपद्य प्रायश्चित्तम् ॥ प्रतिपद्यते गृहिधर्म पालयंति सम्यग्द्वादशावधमपि । तज्ज्ञात्वाऽर्पयति नृपः क्षमयित्वा तस्य सर्वस्वम् ॥१४८॥ इतोऽपि घातकोऽपि खलु नलराज भणति भावत इदानीम् । प्रतिपन्नो जिनदीक्षां यद् युक्तं भवति तत्कुरु ॥ भणति नरेन्द्रो मल्लान् बाहयुगं सज्जयित्या मुञ्चतैतम् । भणति म्रियमाण एवमेष मुक्तो मया तथापि॥१५०॥ अथ चिन्तयति नरनाथः शिक्षयितव्यः स तावन्नीलनृपः । जायते बहुजीववधः स्वयं च तं विगृह्णताम् ॥१५१॥ पूर्व कृतमृगरूपं ततस्तं यक्ष मनसि कृत्वा । पौषधशालायां करोत्यष्टमं स ततो यक्षः ॥१५२॥ तदभिप्रायं ज्ञात्वा नीलनृपं तस्मै दर्शयति बद्धम् । भणति चैष स नीलो योऽभिमरप्रेषकस्तव ॥१५३॥