Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 193

सुपासनाह चरिअम्मिबहुपुन्नपावणिजाण मेलिउंतुह चरणकमलाणं । तुहविरहविहुरिओहं निव्वविओ झत्ति तो कुमर! ॥२०४॥ परमुवयारी एसो ता संपइणुग्गहं मह विहेउं । उवइसह धम्ममेयस्स सो तओ भणइ उवविठ्ठो ॥२०५॥ मह देवीए दिसंतेण चेव धम्मो अधम्मचरियस्स । सुच्चिय सरणं तदेसओ य मह होउ जिणनाहो।।२०६१ अपरं च । अवयारुवयारपरस्स बुद्धिमयरहर ! तुह पए वंदे । गुणमणिरोहणगिरिणो दासो हं पुण कुमारस्स ॥२०७ जावेवं ते जपंति ताव उइए रविम्मि तत्थ तओ । पत्तो करीव जक्खो सत्तंगपइटिओ सोवि ॥२०८॥ कुमरं करे करेउं नियपट्टीए ठवेइ मंतिं च । कालियभवणाउ तओ उप्पइओ गयणमग्गम्मि ॥२०९॥ तत्तो कुमरो जंपइ अहह अहो ! सव्वमचलोयस्मि । एरिसकरिवररयणं किं दीसइ किंव उप्पयइ ?॥२१० बुद्धिमयरहरमंती पभणइ जिणवयणभावियमईओ। तं नत्थि संविहाणं कुमार ! जं भवइ नेह भवे ।।२११ किंतु तुहपुन्नपगरिसपरिपेरियसुरवरो इमो कोवि । ता जाउ जत्थ तत्थ व नत्थि भयं इहसयासाओ।।२१२ इय जपंताण खणेण ताण हत्थी नहाउ अवयरिउं । एक्कम्मि सुन्ननगरे गोउरदारम्मि ते मोत्तुं ॥२१३॥ कत्थवि गओह कुमरो मंतिं मोत्तणं नयरबाहिम्मि। निब्भयचित्तो पविसइ एगागी नयरमज्झम्मि ॥२१४॥ वरसत्थपद्धई पिव समुवन्नं पउरविमललंकारं । सोवनवणियहष्टिं अन्नेवि हु तत्थ हट्टगिहे ॥२१५॥ पेच्छंतो जा वचइ सुन्ने रनिव्व तो तहिं नियइ । नरसिंहागारधरं किंपि अचम्भुयं जीवं ॥२१६॥ . तसु दुह दाढह अंतरि रसणा लहलहइ, नं सारयघणमज्झि तडिच्छड झलहलइ ।
तेणचंतरसंत रुइरतणु एगु नरु, वयणि गहिउ पभणंतउ मं मह पाण हरु ॥२१७॥
बहुपुण्यप्रापणीयानि मेलयित्वा तव चरणकमलानि । त्वद्विरह विधुरितोऽहं निर्वापितो झटिति ततः कुमार ! । परमोपकार्येष तस्मात्संप्रत्यनुग्रहं मयि विधाय । उपदिश धर्ममेतस्य स ततो भणत्युपविष्टः ॥२०॥ मम देवीं दिशतैव धर्मोऽधर्मचरितस्य । स एव शरणं तद्देशकश्च मम भवतु जिननाथः ॥२०६॥ अपकारोपकारपरस्य बुद्धिमकरगृह ! तव पादौ वन्दे । गुणमणिरोहणगिरेर्दासोऽहं पुनः कुमारस्य ॥२०७॥ यावदेवं ते जल्पन्ति तावदुदिते रवौ तत्र ततः । प्राप्तः करीव यक्षः सप्ताङ्गप्रतिष्ठितः सोऽपि ॥२०८॥ कुमारं करे कृत्वा निजपृष्ठे स्थापयति मन्त्रिणं च । कालिकाभवनात् तत उत्पतितो गगनमार्गे ॥२०९॥ ततः कुमारो जल्पत्यहह अहो ! सर्वमर्त्यलोके । ईदृशकरिवररत्नं किं दृश्यते किंवोत्पतति ? ॥२१०॥ बुद्धिमकरगृहमन्त्री प्रभणति जिनवचनभावितमतेः । तन्नास्ति संविधानं कुमार ! यद् भवति नेह भवे॥२१६ किन्तु त्वत्पुण्यप्रकर्षपरिप्रेरितसुरवरोऽयं कोऽपि । तस्माद् यातु यत्र तत्र वा नास्ति भयमस्य सकाशात् ।। इति जल्पतोः क्षणेन तयोर्हस्ती नभसोऽवतीर्य । एकस्मिन् शून्यनगरे गोपुरद्वारे तो मुक्त्वा ॥२१३॥ क्वापि गतोऽथ कुमारो मन्त्रिणं मुक्त्वा नगराद् बहिः । निर्भयचित्तः प्रविशत्येकाकी नगरमध्ये ॥२१४॥ वरशास्त्रपद्धतिमिव ससुवर्णा प्रचुरविमलालङ्काराम् । सौवर्णवणिग्वीथीमन्यान्यपि च तत्र हट्टगृहाणि ॥२१५॥ पश्यन् यावद् व्रजति शून्येऽरण्य इव ततस्तस्मिन्पश्यति । नरसिंहाकारधरं किमप्यत्यद्भुतं जीवम् ॥२१६।