Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 186

भीमकुमारकहा।
१७६
आउयथंभि वितुट्टइ निवडइ अहरगइ, जहि दुस्सहु दुक्खन्नु न लहइ खणु विरइ ॥१०८॥ किञ्च। दुक्खंतरपडियारे दुहम्मि को विसयसुक्खआभासे । अणुबंधं कुणइ बुहो दुहसयसंपायहेउम्मि ? ॥१०९॥ तथाहि:जह तरुणतरणिकरनियरताविओ पाविऊण सुदलतरुं । तच्छायसेवणेणं गयतावो मन्नइ सुहति ॥११॥ तत्तो अइदुस्सहसिसिरपवणसंगेण सुढियसव्वंगो । पजलियसिहिं लधुं पणसीओ सुहं मुणइ ॥१११।। जह गाढजलियउयरग्गितवियदेहाण भोयणे भुत्ते । खणमुक्संतछुहाणं पडिहाइ सुहंति जीवाण ॥११२॥ तम्मि परिणामपत्ते पीडिजइ वच्चपञ्चयं पुणवि । तस्स य विगमम्मि पुणो छुहाए पीडिज्जए बाढं॥११३॥ तह विसयसुहं दुक्खं दुक्खंतरउवसमम्मि भाइ सुहं । मोहंधाणं, धत्तूरियाण कणगं जहा सव्वं ॥११४॥ किञ्च। विसयहिलासो तेसि सेवाए वड्ढए न तुट्टेइ । कररुहकंडूयणजलणतावओ पामवाहिव्व ॥११५॥ उक्तं च; ___ "न जातु कामः कामानामुपभोगेन शाम्यति । हविषा कृष्णवर्मेव भूय एवाभिवर्धते ॥" ता दुस्सहदुहहे गिद्धिं विसएसु चयसु तुममिहिं । जिणनाहम्मि य तदेसियम्मि परमं कुणसु भत्तिं॥ तो भणइ जक्खिणी मह संपइ गिद्धी तुमम्मि, एवं च । तइ जपते सुंदर ! निव्विसयच्चेब सा इन्हेिं । एगंतदुहत्तेणं विसया जह वनिया कुमारेणं । तह वनि न सकइ सुरगुरुतुल्लोवि अन्ननरो ॥११८॥ ता तुज्झ पसाएणं मज्झवि जम्पंतरम्मि न हु दुलहो । नीसेसदुहविमुक्को मोक्खो विसए चयंतीए॥११९॥
अतिदुःस्थितमधुरसनोपमं विषयसुखमुपभुञ्जानो जीवो न जानात्येतद् दुःखम् ।
आयुःस्तम्भे वित्रुट्यति निपतत्यधरगतो, यत्र दुःसहो दुःखार्णवो न लभतेक्षणं विरतिम् ॥१०८॥ दुःखान्तरप्रतिकारे दुःखे को विषयसौख्याभासे । अनुबन्ध करोति बुधो दुःखशतसंपातहेतौ ? ॥१०९॥ यथा तरुणतरणिकरनिकरतापितः प्राप्य सुदलतरुम् । तच्छायासेवनेन गततापो मन्यते सुखमिति ॥११०॥ ततोऽतिदुस्सहशिशिरपवनसङ्गेन श्रान्तसर्वाङ्गः । प्रज्वलितशिखिनं लब्ध्वा प्रनष्टशीतः सुखं जानाति ॥१११॥ यथा गाढज्वलितोदराग्नितप्तदेहानां भोजने भुक्ते । क्षणमुपशान्तक्षुधां प्रतिभाति सुखमिति जीवानाम् ।। ११२॥ तस्मिन् परिणामप्राप्ते पीड्यते वर्चःप्रत्ययं पुनरपि । तस्य च विगमे पुनः क्षुधा पीड्यते बाढम् ॥११३॥ तथा विषयसुखं दुःखं दुःखान्तरोपशमे भाति सुखम् । मोहान्धानाम् , धात्तूरिकाणां कनकं यथा सर्वम्।।११४॥ विषयाभिलाषस्तेषां सेवथा वर्धते न त्रुट्यति । कररुहकण्डूयनज्वलनतापतो पामाव्याधिरिव ॥११॥ तस्माद् दुस्सहदुःखहेतुं गृद्धिं विषयेषु त्यज त्वमिदानीम् । जिननाथे च तदेशिते परमां कुरु भक्तिम् ॥११६॥ ततो भणति यक्षिणी मम संप्रति गृद्धिस्त्वयि, एवं च । त्वयि जल्पति सुन्दर ! निर्विपयैव सेदानीम् ॥११७॥ एकान्तदुःखत्वेन विषया यथा वर्णिताः कुमारेण । तथा वर्णयितुं न शक्नोति सुरगुरुतुल्योऽप्यन्यनरः॥११८॥