Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 190

भीमकुमारकहा ।
१८३
जेण अहं अन्महिओ दिट्ठो, कावालियस्स पावस्स । मह वारंतस्सवि जो विस्ससिओ पत्थिओ तेण ॥ frओ कत्थइ सो चैव माणसे मज्झ फुरइ ता हवउ । सो च्चिय भीमकुमारो सरणं, तो भणइ पासंडी ॥ रे रे सो तुह सामी पुव्विपि पलाइओ मह भएन । अन्नह तस्स सिरेण पूयंतो कालिय देवि ॥ १६५ ॥ तयभावे तप्पूया तुज्झ सिरेपि ताव कायव्वा । तो कह तुज्झ सरन्नो सो होही मूढ ! काउरिसो ? ॥ १६६ ॥ किञ्च ।
रे सो तुज्झ पहू कहिओ मह कालियाए देवीए | विंझगिरिगुहासन्ने सियभिक्खूणं सयासम्म ॥ १६७ ॥ एयं खप मए समाणियं तस्स लक्खणोवेयं । एएणं चिय खग्गेण तुज्झ रे छिज्जिही सीसं ॥ १६८ ॥
कह सो तुह नाही आगंतुं रक्खिही तुमं एत्थ ? | जड़ कालिं सुमरंतो तो रक्खतो अहं चेत्र ।। १६९ ॥ उभयालावं सोउं कुमरो चिंतर सदुक्खसामरिसं । बुद्धिमयर हरमंति हा ! कह पावो विडंबे ? ॥ १७० ॥ ततो हक रे रे निहि पावि धिट्ट ! तुममेव । काउं कीणासबलिं करेमि परिनिब्बु सुयणे ॥ १७१ ॥ अह सोति मोतुं वलिओ कुमरस्त, तेण तो तस्स । दारकवाड पहारेण पाडियं हत्थओ खगं ॥ १७२॥
केसेसु धराए पाडिओ दाउमुरुतले चरणं । जा कट्ठिस्सइ सीसं ता काली अंतरे होउं ॥ १७३ ॥ जपइ मा मा मारतु एयं मह वच्छलं छलियलोयं । जो नरसिरकमलेहिं रएइ मह वंधियं पूयं ॥ ९७४ ॥ एएण किर सिरेणं अट्ठत्तरसयमणूणगं होही । नरसिरकमलाण, अहं तत्तो एयस्स पच्चवखा || १७५ || होउ किर सिज्झिस्सं ताव तुमं आगओ सि निवतणय ! । तुह पोरिसेण तुट्टा मग्गसु जं किंपि पडिहार ||
किन्तु तच्चरणसेवी पूर्वपुरुषक्रमागतः स्वामी । सहपांशुक्रीडितः प्रणतवत्सलो जीवितादपि ॥ १६२॥ येनाहमधिको दृष्टः, कापालिकस्य पापस्य । मम वारयतोऽपि यो विश्वसितः प्रार्थितस्तेन ॥ १६३ ॥ नीतः क्वापि स एव मानसे मम स्फुरति तस्माद् भवतु । स एव भीमकुमारः शरणं, ततो भणति पाखण्डी ॥ रे रे सतव स्वामी पूर्वमपि पलायितो मम भयेन । अन्यथा तस्य शिरसाऽपूजयिष्यं कालिकां देवम् ॥ १६५॥ तदभावे तत्पूजा तव शिरसापि तावत्कर्तव्या । ततः कथं तव शरण्यः स भविष्यति मूढ़ ! कापुरुष ! ? ॥ १६६ ॥ रे रे स तव प्रभुः कथितो मम कालिकया देव्या । विन्ध्यगिरिगुहासन्ने सितभिक्षूणां सकाशे ॥ १६७ ॥ एष खड्गोऽपि मया समानीतस्तस्य लक्षणोपेतः । एतेनैव खड्गेन तव रे छेत्स्यते शिरः ॥१६८॥ तस्मात्कथं स तव नाथ आगत्य रक्षिष्यति त्वामत्र ? | यदि कालीमस्मरिष्यस्ततोऽरक्षिष्यमहमेव ॥ १६९॥ उभयालापं श्रुत्वा कुमारश्चिन्तयति सदुःखसामर्षम् | बुद्धिमकरगृहमन्त्रिणं हा ! कथं पापो विडम्बयति ? | ततो हक्कयति रे रे निकृष्ट पापिष्ठ धृष्ट ! त्वामेव । कृत्वा कीनाशबलिं करोमि परिनिर्वृतान् सुजनान् ॥१७१॥ अथ स मन्त्रिणं मुक्त्वा वलितः कुमाराय तेन ततस्तस्य । द्वारकपाटप्रहारेण पातितो हस्ततः खड्गम् ।। १७२। गृहीत्वा केशेषु धरायां पातितो दत्त्वोरुतले चरणम् । यावत्कर्षिष्यति शीर्ष तावत्काल्यन्तरे भूत्वा ॥ १७३॥ जल्पति मा मा मारयेतं मम वत्सलं छलितलोकम् । या नरशिरः कमलै रचयति मम वाञ्छितां पूजाम् ॥ एतेन किल शिरसाऽष्टोत्तरशतमनूनकं भविष्यति । नरशिरः कमलानाम्, अहं तत एतस्य प्रत्यक्षा ॥ १७५ ॥