Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 170

भक्खरदियकहा किंपुण वियारबहुलं दुलंघं नाह ! जोवणारनं । अइविसमो विसमसरो न जहिच्छं माणिया भोगा । भोत्तृण रायलच्छिं पच्छा तो पुच्छिउं कमवि नाणिं । थेवम्मि आउसेसे जं उचियं तं करिस्सामो ॥ ततः कुमारः प्राह:दुल्लंघत्तं जं जुव्वणस्स तेणवि य कारणेण बुहा । एयम्मि वयं गहिउं अवियारा हुंति थेरव्व ॥२२३॥ तथा चोक्तम्:--
"मनसि जरसाभिभूता जायन्ते यौवनेऽपि विद्वांसः । मूढधियः पुनरन्ये भवन्ति वृद्धत्वयोगेऽपि ॥" तथा;काउरिसाणं विसमो विसमसरो न उण धीरपुरिसाण । मंसम्मि खग्गधारा तिण्हा न उणो य वज्जम्मि। न जहिच्छ इच्चाइवि न सुंदरं भोगलालिओ जीवो । सग्गेसुवि न य तितो जलणो इव हव्वनिवहेहिं ।। जाणिजइ अवसाम्मि सुयणु ! भोगेहिं निच्छिओ नरओ । चत्तेहिं तेहिं जायइ गमणं सग्गापवग्गेसु॥२२६॥ 'भोत्तूण रायलच्छिं' जं भणियं तत्थ तीए गिद्धीए । होइ अहोगमणं चिय नय इत्थ सुहं जओ भणियं ॥
" औत्सुक्यमात्रमवसादयति प्रतिष्ठां क्लेशस्तु लब्धपरिपालनवृत्तिरेव ।
नैव श्रमापनयनाय यथा श्रमाय राज्यं स्वहस्तधृतदण्डमिवातपत्रम् ॥" 'नाणि पुच्छिय' आउस्सेसे ज भणसि तंपि हु न जुत्तं । धम्मेण विणा सुंदर ! जीवंतावि हु मयच्चेव ॥ यत;--
“यस्य धर्मविहीनस्य दिनान्यायान्ति यान्ति च । म लोहकारभस्त्रेव श्वसन्नपि न जीव ति ॥ इय भणिऊणं नमिऊण जिनवरं मिल्लिऊण तं बाहिं । गतुं नगरस्संतो जूयविद्वत्तेण दव्वेण ॥२२९॥ काराविऊण भोज्जं पत्तो तत्थेव जत्थ सा मुक्का । काऊण पाणवित्तिं तत्थेव ठियाइं खणमेगं ॥२३०॥
तस्मादेतानि सुन्दरि ! स्वयं त्यजावः प्रबजावो मार्गम् । पूर्वपुरुषानुचीर्ण ततो भणितं तयैवमिदम् ॥२२०॥ किन्तु विकारबहुलं दुलझं नाथ! यौवनारण्यम् । अतिविषमो विषमशरो न यथेच्छं मानिता भोगाः॥२२१॥ भुक्त्वा राजलक्ष्मी पश्चात् ततः पृष्ट्वा कमपि ज्ञानिनम् । स्तोक आयुःशेषे यदुचितं तत् करिष्यावः॥२२२॥ दुर्लङ्घत्वं यद् यौवनस्य तेनापि च कारणेन बुधाः । एतस्मिन् व्रत गृहीत्वाऽविकारा भवन्ति स्थविरा इव ।। कापुरुषाणां विषमो विषमशरो न पुनीरपुरुषाणाम् । मांसे खड्गधारा तीक्ष्णा न पुनश्च वजे ॥२२४॥ न यथेच्छमित्याद्यपि न सुन्दरं भोगलालितो जीवः । स्वर्गेष्वपि न च तृप्तो ज्वलन इव हव्यनिवहैः ॥२२॥ ज्ञायतेऽवसाने सुतनु ! भोगैर्निश्चितो नरकः । त्यक्तस्तैर्जायते गमनं स्वर्गापवर्गयोः ॥२२६।। ‘भुक्त्वा राजलक्ष्मी ' यद्भणितं तत्र तस्यां गृध्या । भवत्यधोगमनमेव नचात्र सुमं यतो भणितम् ।।२२७॥ 'ज्ञानिनं पृष्ठाऽऽयुःशेपे ' यद्भणासि तदपि हि न युक्तम् । धर्मेण विना सुन्दरि ! जीवन्तावपि हि मृतावे।" इति भणित्वा नत्वा जिनवरं मुक्त्वा तां बहिः १ गत्वा नगरस्यान्त ताजितेन द्रव्येण ॥२२९॥ कारयित्वा भोज्यं प्राप्तस्तत्रैव यत्र सा मुक्ता । कृत्वा प्राणवृत्तिं तत्रैव स्थितौ क्षणमकम् ॥ २३०॥