Supasnahachariyam Part 01

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 175

१६८
सुपासनाह चरित्र्यम्मि-
तो भक्खरेण भणियं दिज्जउ दाणं वणीमगजणस्स । गेहागयस्स किंपुण सम्माणो माहणं मात्तु ? || २८५॥ . किज्जतो मह हिययं तावइ तुम्हारिसेहि सुयणेहिं । वणिएण तओ भणियं मा एवं भद ! जंपेसु ॥ २८६ ॥ जो चरइ वंभरं तं चिय इह वंभणं भणति सुई । जो इत्थिपसंगरओ सो च्चिय सुद्दो य असुई य || २८७||
पराणुग्गहकारी एसो सम्मं विसुद्धगुणधारी । निक्कंचणो य अममो अमच्छरो कुच्छिवलओ || २८८ || भत भणियं किमणेणं वेयविहियमग्गस्स । अणभिन्नण महायस ! तो वणिओ मोणमल्लीणो ।। २८९ ॥ इय साहूण दुगुळं कुणमाणो भक्खरो मरेऊण । चिणिउं गुरुपावचयं उप्पन्नो पढमढवी ॥ २९० ॥ पुव्वभवबंधो से सम्मं परिपालिऊण सम्मत्तं । उप्पन्नो सोहम्मे भाणू तं नियइ अवही || २९९१ ||
दयावसविहुरियहियओ गंतूण भाणुरुवधरो । दूरे परमाहम्पियदेवे काऊण भइ इमं ॥ २९२ वंधव ! एयमवत्थं गयस्स तुह किं करेमि अहमिन्हि । तहवि भणामि विसज्जसु जिणधम्म दुर्गुछपरमविसं ॥ जेण इओ उब्वट्टो पुणोवि नो सहसि एरिसमवत्थं । अह सो जंपर वंधव ! खयम्मि किं खिवसि मह खारं ।। तं किल में पच्चारसि मह भणियं जं कथं तएन पुरा । तं तुह इमा अवस्था, ता बंधुत्तेण मह होउ ॥ २९५॥ जाह जहागयमहमवि भवियव्ययढोइयं अणुहविस्सं । असुइत्तदूसिओ मा कयावि मह होउ जिणधम्मो || तो सो ते विलक्खो कओवि हियएण साणुकंपेण । सहाणं संपत्तो पुणो भणिस्संति बुद्धी ॥ २९७ ॥ इयरोवि विविहवियणं सुदारुणं तत्थ अणुभवेऊण । आउक्खएण जाओ हरिणो दवदवभूमी ॥ २९८ ॥
ततो भास्करेण भणितं दीयतां दानं वनीपकजनाय । गेहागताय किन्तु सम्मानो ब्राह्मणं मुक्त्वा ॥ २८५॥ क्रियमाणो मम हृदयं तापयति युष्मादृशैः सुजनैः । वणिजा ततो भणितं मैवं भद्र ! जल्पीः ॥ २८६॥ यश्वति ब्रह्मचर्यं तमेवेह ब्राह्मणं भणन्ति शुचिम् । यः स्त्रीप्रसङ्गरतः स एव शूद्रश्चाशुचिश्च ॥ २८७॥ स्वपरानुग्रहकार्येष सम्यग् विशुद्धगुणधारी । निष्काञ्चनश्चाममोऽमत्सरः कुक्षिशम्बलकः ॥ २८८ ॥ भट्टेन ततो भणितं किमनेन वेदविहितमार्गस्य । अनभिज्ञेन महायशः ! ततो वणिग् मौनमालीनः ॥ २८९ ॥ इति साधूनां जुगुप्सां कुर्वाणो भास्करो मृत्वा । चित्वा गुरुपापचयमुत्पन्नः प्रथमपृथिव्याम् ॥ २९०॥ पूर्वभवबान्धवस्तस्य सम्यक् परिपाल्य सम्यक्त्वम् । उत्पन्नः सौधर्म भानुस्तं पश्यत्यवधिना ॥ २९९ ॥ स्नेहदयावशविधुरितहृदयो गत्वा भानुरूपधरः । दूरे परमाधार्मिकदेवान् कृत्वा भणतीदम् ॥ २९२॥ बान्धव ! एतामवस्थां गतस्य तव किं करोम्यहमिदानीम् । तथापि भणामि विसृज जिनधर्मजुगुप्सापरमविषम् ॥ येनेत उद्वृत्तः पुनरपि नो सहसे ईदृशीमवस्थाम् । अथ स जल्पति बान्धव ! क्षते किं क्षिपसि मम क्षारम् ? ॥ त्वं किल मामुपालभसे मम भणितं यत्कृतं त्वया न पुरा । तत्तवेयमवस्था, तस्माद्वन्धुत्वेन मम भवतु ॥ २९५॥ याहि यथागतमहमपि भवितव्यतादौ कितमनुभविष्यामि । अशुचित्वदूषितो मा कदापि मम भवतु जिनधर्मः ॥ ततः स तेन विलक्षः कृतोऽपि हृदयेन सानुकम्पेन । स्वस्थानं संप्राप्तः पुनर्भणिष्यामीति बुद्ध्या ॥ २९७॥ इतरोऽपि विविधवेदनां सुदारुणां तत्रानुभूय । आयुःक्षयेण जातो हरिणो दवदुग्धभूमौ ॥२९८॥
२. परमाहग्मियदुग्गिय नंद भगइ सो एवं ।