________________
વીતકોની રાત વીતી પૂર્વપુણ્યના ઉદયબળે કે કોણ જાણે, પણ જુદા જુદા પ્રાન્તો, કોમો અને નાતજાતોના લોકો જોડે આત્મીયતાની સગાઈનો આશીર્વાદ આખી ઉમર મારા પર રહ્યો. તેમાંયે જૈન સમાજ અને કુટુંબોનો તો કેમ જાણે હું જિંદગીભર પોષ્યપુત્ર રહ્યો. ઘરના માણસ કે કુટુંબને નાતે વર્ષોનાં વર્ષ એકથી વધુ જૈન કુટુંબોમાં વીત્યાં. તેમાં પિતૃતુલ્ય વડીલ કે સગા ભાઈ કહું એવા અનેક આત્મીય ચાલ્યા ગયા. પારણે હીંચોળેલાં ને ખોળે રમીને મોટાં થયેલાં અનેક બાળકો આંખ સામે મોટા કરતાં સ્ત્રી-પુરુષો થયાં.
પણ આ બધા ભાગ્યનો ધણી હું ભણતરમાં ભોપો રહ્યો. નિશાળેથી નાસી બચપણથી જ સાધુઓની દુનિયામાં પેઠેલો; અને
ત્યાં તો ‘તા મેં બહુ સોચ-પોચને ‘બાતન કી એક બાત”* વાળા જ સંસ્કાર પડ્યા. દૈવયોગે ટૂંક વખતમાં જ રામકૃષ્ણ મિશનના
* અલખ તો અવધિ ભઈ, તામેં બહુ સોચ-પોચ કરિબે કુ બહુત હૈ – કાહ કાહ કીજિયે ? પાર ન પુરાન હૂ કો, બેદ હૂકો અંત નાંહિ બાની તો અનેક, - ચિત્ત કહાં કહાં દીજિયે ? કાવ્ય કી કલા અનન્ત, છન્દ કો પ્રબન્ધ બહુ રાગ તો રસીલે, - રસ કહાં કહાં પીજિયે? બાતન કી એક બાત, તુલસી બતાય જાત, જનમ જે સુધાર ચહો, - રામનામ લીજિયે.
For Private & Personal Use Only
Jain Education International
www.jainelibrary.org
