________________
२६०
भिक्षु वाङ्मय खण्ड- १
५०. वीसां भेदां रुकें कर्म आवता, बारें भेदां हो कटें आगला कर्म । ए मोक्ष रा मारग पाधरा, छोडा मेला हो सगला पाखंड धर्म ॥
५१. दोय वेस्या कसाइवाडें गई, करता देख्या हो जीवां रा संघार दोनूं जण्यां मतो करी, मरता राख्या हो जीव एक हजार ॥
५२. एकण गेंहणों देइ आपणों, तिण छुडाया हो जीव एक हजार । दूजी छुडाया इण विधें, एकां दोयां हो चोथों आश्व सेवार ॥
५३. एकण नें पाखंडी मिश्र कहें, तो दूजी नें हो पाप किण विध होय । जीव बरोबर वचावीया, फेर पडीयों हों ते तो पाप में जोय ॥
५४. एकण सेवायो आश्रव पांचमो, तो उण दूजी हो चोथो आश्व सेवाय । फेर पड्यों तों इण पाप में, धर्म होसी हो ते तों सरीखों थाय ॥
५५. एकण नें धर्म कहिता लाजें नही, दूजोडी नें हो कहितां आवें संक । जब लोक सूं करें लगावणी, एहवों जांणो हो चोडें कुगुरां रा डंक ॥
५६. एक वेस्या सावद्य कांमों करी, सहंस नांणो हो ले वली घर मांहि । दूजी किरतब करी आपणा, मरता राख्या हो सहंस जीव छोडाय ॥
५७. धन आण्यो खोटा किरतब करी, तिणरें लागा हो दोनूं विध कर्म । दूजी जीव छोडाया तेहनें, उण लेखें हो हुवो पाप नें धर्म ॥
५८. पाप गिणें मइथुन में, जीव वचीयां हो तिणरों न गिणें धर्म । पोत्तें सरधा री खबर पोंतें नही, तांणे तांणे हो बांधे भारी कर्म ॥