________________
३०२
भिक्षु वाङ्मय खण्ड - १
९. कहें भगवंत दीख्या लीयां पछें, न कीयों किंचित परमाद नें पाप । जांणतां नें अजांणतां, कहे दोष न सेव्यों जिण
आप ॥
१०. इम कही कही भोला लोकां भणी, न्हांखे छें फंद तिणरो न्याय निरणो जथातथ कहूं, ते सुणजों चित्त
१.
४.
५.
ढाल
-
१०
माहि । ल्याय ॥
(लय - पाखंड वधसी आरे पांच ....... )
गोसाला नें बचायो वीर सराग थी रे ॥ गोसाला नें वचायो वीर सराग थी रे, तिण माहे धर्म नही लिगार रे । ओ तो निश्चें होणहार टलें नही रे, तिणरो भोला न जांणें मूल विचार रे ।
कुपातर नें वचायों वीर सराग थी रे, तिणमें म जांणों कोइ कूड रे । संका हुवें तो भगोती रों अर्थ देखनें रे, खोटी सरधा नें कर दों दूर रे ॥
भारीकर्मा जीवां ने समझ पडें नही रे, ते तो कुगुरां रें बदले बोलें कूड रे । तांणातांण में जासी तांणीया रे, वहिती अगाध नंदी रे पूर रे ॥
गोसालो तों अधर्मी अवनीत थो रे, भारीकर्मी कुपातर जीव रे । वले दावानल छें जिण धर्म रो रे, दुष्ट्यां में दुष्टी घणों अतीव रे ॥
भगवंत नें झूठा पारण नें पापीयें रे, तिल नें उखणीयो पापी जांण रे । मिथ्यात पडवजीयो श्री भगवान थी रे, त्यांरी मूल न राखी पापी कांण रे ॥