________________
૨૩
લાવતાં સહન કરવા ટેવાવુ". અરતિને મનથી વેગી કરીને ઉપશમ પામેલા તથા આત્મરક્ષણમાં સાવધાન કાઈપણુ કાને નહિ આરભનારા અને ક્રોધાદિ એમના શમી ગયા છે. એવા મુનિને ધર્મરૂપ આરામ સ્થાનમાં વિચરવું', અરતિ પરિષહ ઉપર રાજપુત્ર અને મ‘ત્રીપુત્રની સ્થા જાણવી.
અચળપુરમાં જિતશત્રુ રાજાનાં પુત્ર અપરાજીતે રાહા
ચાય પાસે દીક્ષા લીધી. એકદા તે વિહાર કરી તગરાનગર આવ્યા. ત્યારે ઉજ્જૈનીથી વિહાર કરી રાહાચાય પણ ત્યાં આવ્યા. અપરાજીતે ઉજ્જૈનીનુ સ્વરૂપ પુછતાં આચાયે કહ્યું કે, બીજી તેા ઠીક પણ ત્યાં રાજપુત્ર ને અમાત્યપુત્ર બન્ને સાધુને બહુ ઉપદ્રવ કરે છે. આ જાણી પેાતાના ભાઇ ભત્રીજાને ખાધ દેવા અપરાજીત મુનિ તુરત ઉજ્જૈની આવી રાજકુલે જઈ ધર્મલાભ આપી ઉભા રહ્યા. ત્યારે રાજપુત્રે ને અમાત્યપુત્રે કહ્યું કે, નૃત્ય કરતાં આવડે છે ? સાધુએ કહ્યું, તમે વાદ્ય વગાડા તે હું નાચુ' પછી તે બન્ને વાદ્યના અજાણુ હાવાથી ખરાખર વગાડતા ન હાવાથી સાધુએ તેમને પકડીને બન્નેના હાથ પગના સાંધાએ મરડી નાખ્યા ને ઉપાશ્રયે જતા રહ્યા. રાજપુત્રને અમાત્યપુત્રે રાડ પાડતા સાંભળી રાજાએ બધી હકીકત જાણી. ઉપાશ્રયે આવી મુનિને ખમાવી કહ્યુ` કે, અપરાધી એવા અમારા પુત્રો ને સાજા કરા, ગુરુએ કહ્યું કે, તેઓ દીક્ષા લે તે સાજા કરૂં, રાજાએ કબુલ કરતાં સાજા કરી બન્નેને દીક્ષા આપી.
રાજપુત્રે દીક્ષા સારી પાળી પણુ અમાત્યપુત્રે ઉદ્વેગ કરી
