________________
૧૬૩
वोच्छिद सिणेहमप्पणो, कुमुयं सारइयं पाणियं । से सव्वसिणेहवज्जिए, समय गोयम मा पमायए ॥२८॥
કમળ જેમ શરદઋતુના નિર્મળ પાણીને તજી દે છે તેમ મારા પ્રત્યે જે સ્નેહ-રાગ છે. તે છેદી નાંખ. હે ગૌતમ! સમય માત્ર પ્રમાદ ન કર. चिच्चाण धणं च भारियं, पव्वइओ हि सि अणगारियं । मा वंतं पुणो वि आइए, समर्थ गोयम मा पमायए ॥२९॥
કંચનકામીનીને ત્યજીને મુનિપણાને પામે છું તેથી વમેલાને ફરી પીશ નહિ–ગ્રહણ કરીશ નહિ. હે ગૌતમ સમય માત્ર પ્રમાદ કર. अवउझिय मित्तबंध, विउलं चेव घणोहसंचय । मा तं बिइयं गवेसए, समयं गोयम मा पमायए ॥३०॥
મિત્રે બાંધ અને વિસ્તારવાળા ધનના સમૂહને તજીને પુનઃ તે મિત્રાદિકની ગષણ ન કર. હે ગૌતમ! સમય માત્ર પ્રમાદ ન કર. न हु जिणे अज्ज दिस्सई, बहुमए दिस्सइ मग्गदेसिए । संपइ नेयाउए पहे, समयं गोयम मा पमायए ॥३१॥
આજે જિનેશ્વરે દેખાતા નથી તે પણ મેક્ષમાર્ગને દેખાડનાર ગુરુ ભગવંતે છે જ. તો તેને ધર્મ આદર. હે ગૌતમ! સમય માત્ર પ્રમાદ ન કર अवसोहिय कंटगा पह, ओइण्णो सि पहं महालयं । गच्छसि मग्गं विसोहिया,समयं गोयम मा पमायए ॥३२॥
