________________
૭૪ वित्तेण ताणं न लमे पमत्ते, इमम्मि लोए अदुवा परत्था । दीवप्पणद्वेव अणंतमोहे, नेयाउयं दद्रुमदट्ठमेव ॥५॥
પ્રમાદી મનુષ્ય આલોકને વિષે અથવા પરલોકને વિષે ધન વડે રક્ષણને પામતે નથી. નાશ પામ્યો છે દીપક જેને એવા અનંત મહિવાળા પુરુષે ન્યાયમા જોયા છતાં નથી જે એમ જાણવું, આ વિષયમાં વેશ્યાના ઘરે રહેલા પુરોહિત પુત્રનું દષ્ટાંત જાણવું. કેઈ નગરમાં ઈન્દ્ર મહેત્સવ વખતે રાજાએ નગરમાં પડયે વગડાવ્યો કે સર્વે પુરુષોએ નગરની બહાર આવવું, જે રહેશે તેને માટે દંડ થશે. આ સમયે રાજાના માનીતા પુરોહિતને પુત્ર વેશ્યાના ઘરમાં પડેલે પડતો સાંભળવા છતાં નિકળ્યો નહિ. તેથી રાજપુરુષ તેને પકડી રાજા પાસે લાવ્યા. રાજાએ દેહાંત દંડની શિક્ષા કરી તેના પિતા પુરોહિતે રાજાને સર્વસ્વ આપી પુત્રને છોડવા વિનંતી કરી પણ રાજાએ શુળીએ ચઢાવ્યો. सुत्तेसु यावी पडिबुद्धजीवी, न वीससे पंडिए आसुपन्ने । घोरा मुहुत्ता अबलं सरीरं, भारंडपक्खी व चरेऽप्पमत्ते ।।
જાગતે પુરુષ તત્કાળ ઉત્પન્ન થએલી બુદ્ધિવાળો કાર્ય અકાર્યને વિષે જાણતે દ્રવ્ય અને ભાવથી સુતા હેય તે પણ તેમને વિષે વિશ્વાસ ન કરે. કારણ કે મરણ કાળ ક્ષણમાત્ર મહા ભયંકર છે. તથા શરીર પણ બળ રહિત છે તેથી કરીને પ્રમાદ રહિત ભારેડ પક્ષીની જેમ તું ચાલ. घरे पयाई परिसंकमाणो, जं किंचि पास इह मन्नमाणो । लाभतरे जीवीय वुहहत्ता, पच्छा परिन्नाय मलावधंसी ।।
