________________
૧૦૫
भोगाभिसदोसविसन्ने, हिय निस्सेय सबुद्धिवोच्चत्थे । बाले य मंदिए मूढे, बज्झई मच्छिया व खेल म्मि ||५|| વિષયમાં આસક્ત થયેલે ત્યાં મ' અને મૂઢ એવા અજ્ઞાની માણસ શ્લેષ્મને વિષે માખીની જેમ બધાય છે. दुपरिच्चया इमे कामा, नो सुजहा अधीरपुरिसेहि । अह संति सुव्वया साहू, जे तरंति अतरं वणिया वा ॥६॥ આ શબ્દાદિ કામા
થી નિવારી શકાય તેવા છે.
તેથી તે અધીર પુરુષાથી સુખે તજી શકાય તેવા નથી પણ સુસાધુએ જેમ વહાણવટી વ્યાપારીએ વહાણુ વડે મહાસમુદ્રને તરી જાય છે. તેમ સ‘સારસમુદ્રને તરીને પાર
પામે છે.
समणानुएगे वयमाणा, पाणवहं मिया अयाणंता ।
मंदा निरयं गच्छंति, बाला पावियाहिं दिट्ठीहिं ॥७॥ અમે સાધુ છીએ એમ ખેલતા અન્ય તીર્થીઓ વિવેક રહિત મંદ અજ્ઞાની છે. તે પાપના હેતુરૂપ દૃષ્ટિવડે પ્રાણીના વધને નહિ જાણતા થકા નરકમાં જાય છે. બ્રહ્મને બ્રાહ્મણ, ઇંદ્રને ક્ષત્રિય, મરૂદને વૈશ્ય અને તમસૂને શૂદ્ર માને છે.
न हु पाणवहं अणुजाणे, मुच्चेज कयाइ सव्वदुक्खाणं । एवायरिएहि अक्खायं, जेहिं इमो साहुधम्मो पत्तो ॥८॥ પ્રાણવધની અનુમેદના કરનારા કદાપિ સવ દુઃખાથી મુકાતા નથી એ પ્રમાણે તીથ કરાએ કહ્યુ છે. તેમ
.
