________________
૧૨૭
આવતા જોઈ સિંહાસન પરથી ઉતરી મસ્તક નમાવી ભાઈને પગે લાગ્યા. બન્ને ભાઈ પરસ્પર ભેટી પડ્યા. લોકોએ તેમને સહેદર ભાઈ તરીકે ઓળખ્યા. તે જ વખતે ચંદ્રયશાએ લઘુબંધુ નમિરાજાને સુદર્શનપુરનું રાજ્ય આપી દિક્ષા લીધી. હવે નમિરાજા અને રાજ્યના માલિક થયા.
એક વખત તેમને પૂર્વકના દોષથી શરીરમાં દાહજવર થયે. છ માસ સુધી તેની પીડાથી રાજાને ઉંઘ આવતી નથી. અંતાપુરની રાણીઓના પગના ઝાંઝરના શબ્દો કાનમાં શૂળની જેમ ખુંચવા લાગ્યા. દાહજવરની શાન્તિ માટે રાણીઓ ચંદન ઘસતી ત્યારે કંકણને અવાજ ખમાતું ન હતું. એટલે એક સૌભાગ્ય ચિહ્ન રાખી બીજ કંકણે ઉતારી નાખ્યાં. તે વખતે નિમિરાજાએ સેવકને પૂછ્યું કે હવે કંકણનો અવાજ કેમ સંભળાતે નથી.
સેવકે કહ્યું કે, આપને પીડા થતી હોવાથી એકેક કંકણ રાખી બીજ કંકણે ઉતારી નાખ્યાં છે. તેથી અવાજ થતું નથી. આ સાંભળી નમિરાજા બોધ પામી વિચારવા લાગ્યા કે, સગથી દુઃખની પરંપરા પ્રાપ્ત થાય છે. હવે જે હું આ રોગથી મુક્ત થાઉં તે સર્વ સંગને ત્યાગ કરી દીક્ષા લઉં. એકલા રહેવામાં મજા છે. બે હોય ત્યાં ખટપટ થાય છે. આજે તેમને નિદ્રા આવી, તેમાં હાથી પર આરૂઢ થઈ મદારગિરિ પર ચડ્યો તેવું સ્વપ્ન જોઈને જાગ્યા. તેમને દાહજવર મટી ગયે. સ્વપ્નને વિચાર કરતાં મેં આ પર્વત ક્યાંક જે છે એમ ઉહાપોહ કરતાં પૂર્વભવનું સ્મરણ થયું. હું મહાશુક્રકલ્પમાં દેવ હતું, ત્યાર
