________________
૯િ૮
एवं जियं सपेहाए, तुलिया बालं च पंडियं । मृलियं ते पवेसंति, माणुसिं जोणिमेति जे ॥१९॥ - આ પ્રમાણે મૂખને જીતાએ જોઈને તથા મૂખની અને પંડિતની તુલના કરીને જે મનુષ્ય સંબંધી નિને પામે છે. તે મૂળ ધનને જાળવી રાખનાર બીજા વણક જે છે. वेमायाहिं सिक्खाहि, जे नरा गिहिसुव्वया । उर्वति माणुसं जोणि, कम्मसच्चा हु पाणिणो ॥२०॥
જે મનુષ્ય વિવિધ પ્રકારની શિક્ષાવડે કરીને ગૃહસ્થી છતાં મનુષ્ય સંબંધી નિને પામે છે. તે સત્ય કર્મવાળા હોય છે. जेसिं तु विउला सिक्खा, मूलियं ते अइच्छिया । सीलवंता सवीसेसा, अदीणा जंति देवयं ॥२१॥
પરંતુ જેઓને વિપુલ શિક્ષા હોય છે તેઓ મૂળ ધનરૂપ ઓળંગીને શીલવંત ઉત્તરોત્તર ગુણ અંગીકાર કરનારા દીનતા રહિત દેવલોકમાં જાય છે. एवमद्दीणवं भिक्खु, आगारिं च वियाणिया । कहण्णु जिचमेलिक्खं, जिचमाणे न संविदे ॥२२॥
એજ રીતે દીનતા રહિત એવા સાધુને અને ગૃહસ્થીને જાણીને કેવી રીતે દેવત્વાદિ લાભને હારી જાય તથા હાર થતે કેમ ન જાણે. મતલબ કે પંડિત પુરુષ ધર્મમાર્ગમાં સાવધાન રહે.
