________________
૩૪
કલ્પીની આધારક છે. તે ઉપર ભદ્રર્ષનું દષ્ટાંત જાણવું. શ્રાવસ્તિ નગરીના જિતશત્રુ રાજાને પુત્ર ભદ્ર સાધુ બની વિરોધી રાજાના રાજ્યમાં વિહાર કરતે હતે. તેને જાસુસની ભ્રાંતિથી રાજાના માણસોએ પકડે. અને પુછતાં કંઈપણ જવાબ ન આપવાથી ક્રોધે ભરાયેલ રાજપુરુષોએ તેનું શરીર અસાથી છેલી દર્ભથી વીંટાળી મૂકી દીધું. મુનિએ તૃણસ્પર્શ વેદના સહન કરી. એવી રીતે સાધુએ પરિષ હ સહન કરવો. किलिन्नगाए मेहावी, पंकेण व रएण वा । धिंसु वा परियावेणं, सायं नो परिदेवए ॥३६॥ वेएज्ज निज्जरापेही, आरियं धम्ममणुत्तरं । जावं सरीरभेउत्ति, जल्लं काएण धारए ॥३७॥
' મેધાવી સાધુ ગ્રીષ્મઋતુમાં કે અન્ય ઋતુમાં પંકથી કે રજથી મલીન શરીરવાળા હોવા છતાં તે મલીનતા દૂર ન કરે એ સાધુ પિતાના કર્મના ક્ષયને ઈચ્છો સર્વોત્કૃષ્ટ ધર્મને પ્રાપ્ત થએલે જ્યાં સુધી મરણ થાય ત્યાં સુધી મળને ધારણ કરે પણ ઉદ્વેગ ન ધરે શરીરની રોભા દરકાર કરે તે સાધુ કહેવાય નહિ. ન છૂટકે શરીરને અલ્પાહારથી ચલાવે. સાધુના મળની દુર્ગછા કરનાર સુનંદ વણિકની કથા.
ચંપાનગરીમાં સુનંદ શ્રાવકે સાધુને મળ-મલીન જઈ દુર્ગછા કરી, તે મરીને કૌશંબી નગરીમાં ધનાઢ્ય શેઠને ત્યાં જનમ્ય. યુવાવસ્થામાં દીક્ષા લીધી. પૂર્વ કર્મોદયે તેને દેહમાં દુર્ગધ થતાં જ્યાં જાય ત્યાં તિરસ્કાર
