________________
- ૩૧
गोयरग्गपविट्ठस्स, पाणी नो सुप्पसारए । सेओ अगारवासुत्ति, इइ भिक्खू न चितए ॥२९॥
નિશ્ચયે અરે ગૃહવિમાન ભિક્ષુને જીવતાં સુધી કષ્ટ જ છે. કારણ કે તેને સર્વવસ્તુ યાચિત હોય છે. અયાચિત કંઈ પણ હેતું નથી, ભિક્ષાથે ગૃહસ્થના ઘરમાં પેસતાં સાધુને પિતાને હાથ પસાર સહેલું નથી. યાચના કરવી અતિ દુષ્કર છે. માટે ગૃહસ્થાશ્રમ ઉત્કૃષ્ટ છે એમ ભિક્ષુએ ચિંતન ન કરવું. મરવા પડેલાને ગાત્રભંગ, સ્વરમાં દીનતા, પરસે અને શરીરમાં ધ્રુજારી એ ચિહે થાય છે તે ચારે ચિન્હ યાચના વખતે થાય છે, સ્ત્રીઓને પિતાના રૂપથી થતા અનર્થને જોઈને બળદેવમુનિએ પુર પ્રવેશને નિષેધ કરી જેમ યાચનાપરિષહ સહન કર્યો તેમ સાધુએ સહન કર-યાચના કરવામાં સાધુએ શરમાવું નહિ. परेसु घाममेसेज्जा भोयणे परिणिहिए । लद्धे पिंडे अलद्धे वा, नाणुतप्पिज्ज पंडिए ॥३०॥ अज्जेवाहं न लब्भामि, अवि लाभो सुये सिया । जो एवं पडिसंचिक्खे, अलाभो तं न तज्जए ॥३१॥
ગૃહસ્થને ત્યાં ભેજન તૈયાર થઈ જાય ત્યારે સાધુ ભિક્ષાપિંડની ગવેષણ કરે પછી પિંડ મળે કે ન મળે તે સાધુ અનુતાપ ન કરે. આજે ભિક્ષા ન મળી તે કાલે મળશે. - સાધુ આ પ્રમાણે વિચારે તે અલાભપરિષહ. તેને પરાજય કરે નહિ. નહિતર અત્યંત સંતાપ જનક થાય છે.
