________________
શ્રી “શ્રીચંદ્ર' (કેવલિ)
પ્રતાપસિંહની સ્વસેના તરફ નજર જતાં, સર્વ હસ્તીઓ મદ વિનાના અને ઉઘતા જોઈને, દીપચંદ્રને પૂછ્યું કે, હસ્તીઓ આમ કેમ થઈ ગયા છે.” “શરના ગંધહસ્તીના કારણે એમ બન્યું છે.” ! તો હમણું શું ઉચિત છે.” ? એટલામાં તો તે રથબ્રમણના કલાકારે વિનંતી કરી કે “હે દેવી! આ રથ ઉપર આપશ્રી આરઢ થાવ અને મારી કળાને નિરખો.” ત્યારે ધનુષ્યબાણથી સજજ થઈને પ્રતાપસિંહ આરૂઢ થયા. રથ મોખરે લીધે. તેની સામે શર ગંધહસ્તી ઉપર સામે આવ્યું.
કળાકારે રથને ચારે તરફ અતિવેગથી ફેરવ્યો. પ્રતાપસિંહે બાણથી શરને નીચે પટક્યો અને તરત જ કાષ્ટના પાંજરામાં કેદ કર્યો ! જય જયકાર ગાજી ઉઠય અને જયકલશ ગંધ હસ્તીને કબજે કર્યો. શરની સેના ચારે તરફ પલાયન થઈ ગઈ ! શુભગગ રાજાએ સિંહપુરમાંથી બહાર નીકળીને પ્રતાપસિંહને સન્માનપૂર્વક નમન કર્યું. સર્વ તે અટવીમાં જઇને પહલીને લૂંટીને ૧ મૂડે મોતીને અને પ૬ કોટી સૂવર્ણ, બીજી અમૂલ્ય વસ્તુઓ પ્રતાપસિંહ ખજાનામાં નખાવી !
બાકીનું ધન દીપચંદ્ર અને શુભાંગ રાજાને વહેંચી દીધું વત્ર વગેરે સૈન્યને વહેંચી દેવરાવ્યું. પ્રતાપસિંહે પ્રસન્ન થઈને જ કળાકારેને કહ્યું કે, સર્વ રવકળામાં પ્રવીણ છો ! એકે પક્ષીની બોલી જાણી. બીજાએ મારું મન જાણું! ત્રીજાએ કન્યાના લક્ષણે અને ફાવતી જાણી અને ચોથાએ રથભ્રમણ કળાથી મારા જયમાં સાથ આયો! તેથી મને મહાન લાભ થયો. અહો તમારૂં જ્ઞાન! તમારી બુદ્ધિ! અને તમારૂં ચતુર્પણું ! કળા પ્રાપ્ત કરવા જે પરિશ્રમ લીધે હશે તેને તમે સાર્થક કર્યા છે.”
