________________
શ્રા “શ્રીચંદ્ર' (કેવલિ)
[ ૧૧ મેટા પરથી નાટક ભજવ્યું કે, “હું ચેરિટી વહુને જાણું છું ! આ રીતે સર્વ વસ્તુ ચરીને માનું ઘર ભરશે, તો મારું ઘર કેમ ચાલશે ? છે લેકે ! આ આચરણ જુઓ સહુના ધરે વહુ હશે પરંતુ આવી નહી હોય. જ્યાં આવી હોય ત્યાં મારૂં કોણ સાંભળે હે પુત્ર! સુકુળમાં ઉત્પન્ન થયેલી તારી સ્ત્રી આનંદ કરે છે.
માના ચડાવવાથી ગુસ્સે થઈ કાંઈ પણ વિચાર કર્યા સિવાય ધરણે લાકડે એકદમ તે સતીના મસ્તકે ફટકારી ત્યારે શ્રીદેવી : શ્રી નમસ્કાર મહામંત્રી સ્મરણ કરતી હતી. મસ્તક ફુવ્યું અને બેશુદ્ધ થઈને ગબડી પડી. રક્તની ધાર વછુટી તે જોઈને ધરણ હા હાકાર કરવા લાગ્યો અને મસ્તકે ઔષધી ચોપડી. કોઈકે તે હકીકત દેવીના મા-બાપને કહી. તેઓ મસ્તક કુટતા ત્યાં આવ્યા. માતાએ કલ્પાંત કરતા ખોળામાં લઈને કહ્યું કે “હે પુત્રી ! આ શું થયું ? ને ભમે છે? મારા મુખને જે. હે પુત્રી ! તારા કયા વચનને યાદ કરું? હવે મને માતા કહીને કોણ બોલાવશે? તે તે પરતુઓ હવે કે મારે તું જે રમતો રમતી તે હવે 'ક રમશે.”
- પુન ! તું નાની હોવા છતાં પણ કજથી ઉત્તર આપતી નહી ! કયારેય પણ રૂદન ન કરતી ! હું ક્યારેક શિક્ષા કરતી પરંતુ તારું મુખ વાં; ન થતું ! તે સુંદર તારી શ્રી જિનેશ્વરની ભક્તિ, અભિગ્રહનું ધારવું, તપ અને વિરતિ તારા સિવાય બીજી કન્યાઓમાં દેખાતા ન હતા ! તું ચુપ કેમ છે? પિતાએ કહ્યું કે, “પુત્રરત્નને જે વિત્યું છે તે વિધાતા પણ સહન કરશે નહી. તેમ વિલાપ કરવા લાગ્યા. તેથી ઘરણ પણ કલ્પાંત કરતા બે કે “કાંઈપણ દોષ ન હોવા છતાં મેં કોધથી વિચાર કર્યા સિવાય મારી પાપી એવા મેં આ શું કર્યું? મારા નિષ્ફર પ્રહારથી મૃત્યુ પામશે તે હું ત્યારે થઈશ.”
