________________
પ્રકરણ ચોથું
=
=
પાછો આવીશ! જાણેવથી હણાઇ, હૃદયના દુખથી દુ:ખી પદ્મિની રદન કરતી એવી બેલી “હ દેવ ! આ પ્રમાણે શું કહે છો? પતિ, સાસુ, સસરા આદિને દુખ ઉદ્ધના કારણભૂત હમણું જ શું હું વિષકન્યા થઈ? હે નાથ! આપશ્રીને શું ઓછું છે? હરિતઓ અશ્વો, રથ, સૈનિકે, સુવર્ણ, રત્ન આદિ વિશાળ સામયી છે! શું આપશ્રીનું પુણ્ય જોયું નથી? ભવિષ્યમાં જોશું? તેમાં કાંઈપણ શંકા નથી. આપણી અત્રે રહે.
શ્રીચંદે કહ્યું હે ચિત્તને જાણનારી! ધીર થા, હે કલ્યાણ રુદનથી શું? તે તો અમંગળ છે, માટે તેથી સયું. હે અબળા! શું ભવદુઃખને જાણતી નથી? તો અબળા ન બન પરંતુ સબળા બન ! સાસુ સસરાએ જે ખાયું છે, તે મને કાંઈ ચતું નથી પરંતુ હું જે સ્વભુજાથી પ્રાપ્ત કરૂં તેમાં શેજા ગણાય. મને બધાથી તું વધારે પ્રિય હોવાથી ફક્ત તને જ પૂછયું છે, માતા, પિતા કે મિત્રને પણ પૂછ્યું નથી. તો હે ભદ્ર! જે જવા રજા આપે તો આજે ઇચ્છિત સાધું.'
ચંદ્રકળાએ કહ્યું, “હે સ્વામિન! આ બુદ્ધિ પુરૂષપણાની અને વચનથી પણ અગોચર છે! “વિશાળ માનહસ્તિએ અભિમાનરૂપી વૃક્ષને, દીનતારૂપી વનમાં ભાંગ્યું ! તેથી ગુણરૂપી પક્ષીઓ ઉડી ગયા સુખરૂપી ફળ ખરી પડ્યાં. ચારેતરફના ફેલાયેલા વશરૂપી ઝમખાં અને પ્રમોદરૂપી હરણીઆઓને વિનાશ થયો” “હે નાથ! મને લઈ ચાલે, શું પત્ની પતિ સાથે જતી નથી? હું બીજા બધાના વિયોગ સહવા સમર્થ છું પરંતુ આપને વિયોગ ક્ષણવાર પણ સહન કરવા સમર્થ નથી. મને ક્ષણવાર પણ વિગ ન થાવ! ઘણી સખીઓમાં પણ આ પછી વિના એકલી જ છું. મારા પ્રાણ આપશ્રીને આધીન છે. આપબ્રા જે સુખી તો હું પણું સુખી. પૂર્વના પુણ્યથી સ્થ ને સ્થાને આપશ્રીને સુખ પ્રાપ્ત થશે”
