________________
શ્રી “શ્રીચંદ્ર” (કવિલ)
-
-
-
-
અપૂર્વ નરમાદા મોતી!
પ્રયાણને કરતા વનના મધ્ય ભાગમાં આવ્યા. ત્યાં વાંસની જાળીમાં ૧૦૮ પર્વવાળા પાકેલા સીધા વાંસને શાસ્ત્ર લક્ષણોથી યુક્ત જાણુને, તેને કાપીને મધ્યમાંથી મોતીના જોડલાને કાઢીને, મિત્રને કહ્યું, “આમાં વૃદ્ધ છે તે નર છે અને નાનું છે તે નારી છે! બુદ્ધિશાળીએ યત્નથી નારીનું રક્ષણ કરવું. નારી જ્યાં હોય ત્યાં નર રાત્રિએ સ્વયં આવે છે. પરંતુ છેતરવાનું હોવાથી તે ધન દુષ્ટ કહેવાય.”
વનને છેડે શ્રીગિરિને સુંદર જોઈ મેહિત થયા! તેમાં ગુફાઓને જોતા, તૃષાથી આક્રાંત થયા એટલામાં સ્ત્રીનું રુદન સાંભળીને, દુ:ખ દૂર કરવા ભયંકર આશ્રમમાં જઈને પૂછ્યું, “ક્ષા માટે રુએ છે? પાણી કયાં છે ? બે મહાપુરુષોને જોઇને, ગુફાના મધ્યમાંથી જળથી પૂર્ણ કુંભ લાવીને અર્પણ કર્યો. જળ તેમણે પીધું નહિ. તેથી જળનું સ્થાન બતાવ્યું. તે બન્ને સ્નાન કરીને સ્વસ્થ થયા.
ભીલડીએ ફહ્યું “આ મહાન શ્રીગિરિ છે, નજીકના નગરના સ્વામીને સુવર્ણ કુંભ ચર ચોરી ગયા હતા, તેનું પગેરું અહિં સુધી દેખાયું. પગલા પ્રમાણે ચેર કાઈ બીજે છે, પરંતુ મારા પતિને પકડી ગયા છે. તેમના પાસે તે સુવર્ણ કુંભને માગે છે, તે દુઃખથી હું રુદન કરતી હતી.” “હે ભદ્ર! લેખંડના કુંભને ખાલી કરીને લઈ આવ.” એમ જ થયું. પારસમણુના પ્રભાવે, તે કુંભને અગ્નિના યોગથી સુવર્ણ કરીને, પારકાના દુઃખને દૂર કરનાર શ્રી “શ્રીચંદ્ર તેને આપો! તે લઈને જલ્દી તે નગરમાં ગઈ.
