________________
૧૬૯ ]
શ્રી શ્રીચંદ્ર' (કેવલિ)
શ્રી ‘શ્રીચ‘દ્ર’ રાજાએ ધન વિષ્ણુારવને અને અને જેવુ હતુ તેને માપી દીધું.
જીવશત્રુ રાજાને ત્રણ પેરેને સેપ્યિા. શેષનું પાતે લને મહેસ્રવપૂર્વક મહેલમાં આાવ્યા. વશત્રુ રાન ચારાને ચાબુકથી ટકારાવે છે, પરંતુ ચેારા પેાતાનું નામ કહેતા નથી. ચારાને કાટવાળ હણવા માટે લઇ ગયા. તે જાણીને બુદ્ધિશાળી શ્રીચ દ્રરાજાએ પાસે ખેાલાવીને, પૂછ્યું કે, તમે ક્રાણુ છે ? તમારૂં નામ શું છે? તા પણ ચેારા કહેતા નથી. રાજાએ કહ્યું કે, અહેા લેાહખુર તુ' મને કેમ એળખતા નથી ? આ ત્રીજો ાણુ છે ? તને મહેન્દ્રપુરના સીમાડે, તારી પુત્રીથી યુક્ત જીવતા મૂકયા હતા. હું... તારી અવવાપિની વિદ્યાને જાણું છું. કેમ ખાલતા નથી? હું રત્નખુર્ પહેલાના આમ્રફળના દાનને કેમ યાદ કરતા નથી? આ ત્રીજાનું સ્વરૂપ હે !
ત્રણે ચેરાએ શ્રી શ્રીચંદ્ર' રાજાના ચરણને નભરકાર કરીતે, મુખ્ય લાડપુરે કહ્યું કે, અમારા અપરાધને ક્ષમા કરો. જે લેાહજંગ ચેાર હતા, તેને ત્રણ પુત્રા વપુર, લેાહખુર, નામે હતા. તેઓ કુંડલગિરિ, તિલકગિરિ અને મહેન્દ્રગિરિમાં અનુક્રમે રહેતા હતાં. વજ્રપુર પાસે તાળા ખેાલવાની વિદ્યા હતી, તે પ્રથમ મૃત્યુને પામ્યા. તેના આ પુત્ર વજ્રધ તે વિદ્યા અને અદશ્ય થવાની ગેાળી આપી હતી પરંતુ ગાળી ગઇ. હું લાહખુર છું, મારી પાસે આવવાપિની વિદ્યા છે, તે વેળાનુ સર્વ યથાસ્થિત વર્ષોંન કર્યું. આપશ્રી અમારા સ્વામી છે. શ્ર ‘શ્રીચ’દ્ર’ રાજાએ ચારાને ખાધ પમાડી, પેાતાની પાસે બેસાડયા.
તેમની પાસેથી વિદ્યાને ધારણ કરીને, શ્રી ‘શ્રીચ’ રાજા
મહેન્દ્રપુરમાં ગયા. તેઓ સુતા, ખેસતાં, ચાલતા ‘તમે જિણાણુ’નું
