________________
૧૩૮ ]
શ્રી શ્રીમ’ટુ' (કેલિ)
તત્કાળ રાજાએ મંત્રણા કરીને, શત્રુ ઉપર ગુણચંદ્ર સ્માદિ સૈન્યથી યુક્ત પદ્મનાભ રાજાને માકલ્યા. પ્રયાણ થાય તેટલામાં તા સ્વયં રાજાએ જપુતે દેદીપ્યમાન ચંદ્રહાસ તરવારને આપીને તેમની સાથે ચેડે સુધી જઈને, રાજાએ પાછાવળી પ્રયાણ કરી શ્રીગિરિનું ચારેકારથી નિરીક્ષણ કરીને, કાષ્ટ નગરમાં અપ સૈન્યથી યુક્ત રહ્યા. કાય પતાવી માગમાં ક્રાપ્ત શાંત ઝુપડીમાં
આવ્યા.
વૃક્ષ ઉડે છે.
ત્યાં એક મુસાફરે કહ્યું, હું ગર્દ કાલે કુંતલપુરમાં સુધન શ્રેષ્ઠીના ગૃહે રાત્રીએ બળાત્કારે સુતા હતા. તે કૃપણ છે, તેને ચાર પુત્રો છે. તેમની ચાર વહુએ મધ્યરાત્રીએ સ્નાન, શૃંગાર આદિ કરીને વડના વૃક્ષ ઉપર ખેસીને ઉડી ગઈ! ભય પામતે હતા ત્યારે રાત્રીના અ ંતે ભ્રમણ કરીને તે પાછી આવી ત્યાંથી હું ચાલીને પાંચ યાજન આવ્યે છું.’ એ સાંભળીને ત્યાં સૈન્યને મૂકીને, એકલા આગળ ચાલી અદૃશ્ય ગેાળીના પ્રભાવે સંધ્યા સમયે સુધનના ગૃહે સ્થા.
મધ્યરાત્રીએ તે વહુએ શૃગાજતે, ગૃહ ઉદ્યાનમાં ગઇ. તેમની પુઠે રાજા પડયા શમીવૃક્ષ ઉપર ચડીને પરસ્પર પૂછ્યું, ‘કર્યાં શુ’.’ એક ખેલી, મેં કડેંટ દ્વીપો અદ્ભુત સોભળ્યું છે, તા ત્યાં જઇએ.' શ્રી ‘શ્રીચ ’વૃક્ષના મૂળમાં દ્રઢપણે રહ્યા હતા. વહુઓ ખાલી, યાગિનીમાં મુખ્ય ખરા જે, વિદ્યા આપનારી તેને અમારા નમસ્કાર હ।' મંત્રના યાગથી વૃક્ષ આકાશમાં ઉડીને, ક્ષજીવારમાં કર્કા-દ્વાપે પહોંચ્યું નગર નજી વૃક્ષને મૂકીને, કૌતુકથી નગરના મધ્યમાં ગયા. પછી ક્રીડા કરતા રાજાએ તેમની પાછળ પ્રવેશ કર્યાં
