________________
પ્રકરણ ઓળ
{ ૧૫
તેણે કહ્યું. તેને વિસર્જન કરતા, હર્ષ પામીને સેાનાસહેર માદિ લુને પેાતાના ઉતાર ગયા.
અદ્ભુત વિધા અને કક્ષા
૫,૦૦,૦૦૦, સેાના મહેર આદિ તેજ રાત્રિના વિષ્ણુારવ પાસેથી કાઇ અદ્ભુત ગેારા ચારી ગયા. પ્રભાતે તે હરીત રાખને જણાવી તે સાંભળીને જીવત્રુ રાજાએ વિનંતી કરી કે, હું દેવ! અહિં ત્રણ ચારેા છે, તેમણે સર્વ નગર લૂંટયું છે, પરંતુ પકડાતા નથી. શ્રી શ્રીચંદ્ર' રાજાએ વિષ્ણુારવને એવડી દશ લાખ સેાના મહાર આપી. વિષ્ણુારવ પેાતાના ઉતારે ગયા.
શ્રી ‘શ્રીચંદ્ર' રાજા મુખમાં ગાળી રાખીને, અદ્રશ્ય થઈને, કરતા હતા એટલામાં ત્રણ પુરુષાને દેખી, બરાબર જ્યાં જુએ છે, ત્યાં તે બન્નેને ઓળખ્યા, એક રત્નપુર અને લેાહખુર હતા. વિચાયુ કે આ ત્રીજો કાણુ હશે? આ શુ કરતા હશે? એટલામાં તેમાંથી અગ્રણી લેાપુરે ઘુડ કે, વિષ્ણુારવને શ્રી ‘શ્રીચ’દ્ર' રાજાએ, એવડું ૧૦,૦૦,૦૦૦, સેાના મહાર આપી છે. ચાલા તેને આપણે શ્રહણ કરીએ. વજજંગે કહ્યું કે, મેં પૂર્વ નગરનાં સાંભળ્યું છે કે, આવતા એવા રાજાના ભડારમાં સુવર્ણ પુરૂષ છે, તે આપણે તેજ ગ્રહણુ કરીએ, બીજી ચેારીનું શું કામ છે? તારી પાસે અવસ્થાપિની વિદ્યા છે, તારા ભાઈ ધનના ગધને જાણુનારા છે, તારા ભત્રીજો હુ ગંધથી એક વખત દેખીલી વસ્તુને યાદ કરાવું છું. લેહપુરે કહ્યું' કે, હે ભદ્ર ? શ્રી ‘શ્રીચ‘દ્ર’ રાજા ધનિષ્ટ, ભાગ્યવાન અને ન્યાયી હૈાવાથી, એમનું કંઈપણ લેવા કાઈ શક્તિમાન નથી, જેથી તારા ઉદ્યમ ફોગટ છે. લાડપુરે રજ ઉપાડીને મ`ત્રીને ઉછાળીને વિષ્ણુારવના બર સન્મુખ ફુત્કાર કર્યાં.
