________________
૫૪ ]
શ્રી “શી ” (કેવલિ) તેઓ નગરમાં કયાં ગયા હશે? આ સર્વ માતાને કહેવા કેવિદાને તક્ષણ મોકલી. આ ચિંતાથી દુખી પવિની પતિ પાછળ રાજ્યના વાહનમાં નગરમાં ગઈ.
શ્રી શ્રીચંદ્ર' નગરના મધ્યમાં શ્રી જિનેશ્વર દેવાધિદેના દેરાસરજીમાં પ્રવેશ કરીને વિધિપૂર્વક પ્રત્યેક પ્રભુજીને વંદન કરીને ગર્ભગૃહમાંથી બહારના રંગમંડપમાં સિંહ, પોપટ, કેકીલા, હરિત, કમલ, ઘણું વ્ર, પુતળીઓ આદિના સુંદર ચિત્રના નિરીક્ષણ કરતાં અને ગુણચંદ્રને દેખાડતા દ્વાર પાસે આવ્યા ત્યારે ગુણચંદ્ર વિન તી કરી, “હે સ્વામીન અત્રે ક્ષણવાર વિશ્રામ કરે.” મિત્રની પ્રેરણાથી બેઠા.
એટલામાં તે પવિનીને પ્રવેશ કરતાં જઈને શ્રી શ્રીચંદ્ર વિચાર્યું “પદ્મિનીનું મુખ કેવું છે? નયન કેવાં છે? લલાટ અને ગાલ કેવા છે? જાણે પિપટ જેવું નાક ન હોય? કાનરૂપી શ્રેણી જાણે હિંડોળા ન હોય? હોઠનું યુગલ, શરીર અને પ્રકૃતિ આદિ સર્વ અતિ સુંદર છે.” પવિનીનું અદ્ભુત રૂપ જોઈને ફરી ચિંતવ્યું, “મેં કન્યાઓ તે ઘણીએ જેમાં પરંતુ આ પવિનીમાં મારું મન છે.” પદ્મિનીને નેહયુક્ત દષ્ટિએ શ્રી “શ્રીચંદ્રને જોતી જોઈને, મિત્ર ગુણચંદ્રને અતિ હર્ષ થશે. તેણે વિચાર્યું, “આ બન્નેનું કાર્ય સિદ્ધ થાઓ !
શ્રી “શ્રીચંદે કહ્યું, “હે મિત્ર! સંસારમાં ફક્ત મનજ દુર્જય છે. દષ્ટિને પ્રાપ્ત થયેલ શ્રી જિનેશ્વર દેવને પણ મૂકી મૂઢ એવામું પવિનીને કટાક્ષ, છાતી, નાભી, કટી આદિ વિલાસની પટ્ટરાણી એવી પદ્મિનીનું ધ્યાન ધર્યું. કહ્યું છે, “સુંદર સ્ત્રીના કમળ જેવા નેત્ર કટાક્ષના પ્રહાર ક્યાં સુધી નથી થતાં, ત્યાં સુધી જ પુરૂષ ઇન્દ્રિઓને પરાભવ કરી શકે છે. લજજા બૈર્ય, વિનય
