________________
ફૅ ]
શ્રી ‘શ્રીચંદ્ર' (કેવલ)
*
એમ જ થયું. અહ। સૂ`વતીનુ અદ્ભુત ભાગ્યરૂપ અને સૌભાગ્ય ! તે ધ વૃક્ષના ફળને પામી છે' ! એમ બ્રેકા કહેતા હતા.
કાઇ એક દિવસ સિંહપુર નગરથી દીપચંદ્રની ભત્રીજી ચંદ્રવતીના પતી શુભગાંગ રાજાના દૂતે આવીને કહ્યું કે, હે દેવ ! વાસંતિકા નામની ભયંકર અટવીમાં શૂર પલ્લીપતી છે તે સ રાજાઓને દુય છે. તે પલ્લીની પશ્ચિમ દિશામાં સિંહપુરના શુભમાંગ રાજાના મહેલમાંથી ચંદ્રાવતી રાણીના એક્રાવલી હારને કાઈ ચોરીને લઇ ગયું. કાટવાલે પગેરૂ' કાઢતાં, ચેારેશને પકડીને હાજર કરી દીધા. તે કબુલતા ન હેાવાથી ચામુકથી શિક્ષા કરી કબુલ્યુ` કે, શૂરની આજ્ઞાથી ચેરી કરી છે' હાર લઇને રાજાએ ગુસ્સાથી શૂળી ચડાવવાના હુકમ કર્યાં અને એમ જ થયું.'
*તે શરે જાણીને રાષથી સિંહપુરને વિશાળ સેનાથી ઘેરી લીધું છે. માવી વિષમ પરિસ્થિતિમાં શું કરવું તે આપશ્રી કાય' કુશળ વિચારે' ‘જેમ હસ્તિની ગર્જના સાંભળીને કેસરીસિંહ ગ ડે' તેમ પ્રતાપસિંહે ગાજી પ્રયાણ ભેરી વગડાવી. તરત ચતુરંગ સૈના તૈયાર થને પ્રયાણ કર્યું. મુકામ કરતાં કેટલેક દિવસે સિંહપુર નજીક નદી કીનારે પડાવ નખાવ્યા બન્નેના ચરપુરુષાએ સેના વગેરેની બાતમી આપી, તે વિચારીને પ્રતાપસિંહે સેના સજ્જ કરવા આદેશ આપ્યા.
શૂરને બાતમી મળતાં, તરત જ વૃજનાની સન્નાહ લેતાં કહ્યું કે, પ્રતાપસિંહ બહુ જ બળવાન હોવાથી પલાયન થવું તેજ શ્રેષ્ટ માર્ગી છે.’ ત્યારે શૂર કહ્યું કે, ‘પ્રતાપસિંહ યમ જેવા હાવાથ હવે છટકવું મુશ્કેલ છે.' જેથી તેમણે મૌન સેવ્યું. શૂરે વિચારીને શ્રેષ્ઠ ગંધહરતી ઉપર આરૂઢ થઇને સેના સાથે સામે આવ્યેા.
