Samyakdarshan ane Aatmshakti

Author(s): Mumukshu
Publisher: Rasikbhai Shah

Page 64

પરિત્યાગી નિઃશલ્ય એવા પરમાત્મામાં સ્થિત રહી, સાધકે સદા શુધ્ધ આત્માને પ્રગટપણે ભાવવો. (૧૬)
હે સાધક ! જે ચિત્ત ભવભ્રમણનું કારણ છે અને વારંવાર કામબાણના અગ્નિથી દગ્ધ બળેલું છે એવા કષાય કલેશથી રંગાયેલા ચિત્તને તું અત્યંત તજી દે. જે વિધિવશાત-કર્મવશપણાને લીધે એવા સ્વભાવ નિયત એટલે સ્વભાવમાં નિયમથી નિશ્ચયે રહેલા, સુખને તું પ્રબળ સંસારના ભયથી ડરીને ભજ. (૧૧૭)
આત્મધ્યાન સિવાયનું બીજું બધું ઘોર સંસારનું મૂળ છે, અને ધ્યાન ધ્યયાદિના વિકલ્પવાળું શુભતપ પણ કલ્પનામાત્ર રમ્ય છે, આવું જાણીને બુદ્ધિમાન પુરુષ સહજ પરમાનંદરૂપ પીયૂષના પૂરમાં ડૂબતા, લીન થતાં એવા સહજ પરમાત્માનો એકનો આશ્રય કરે છે. (૧૩)
જે સમ્યગદષ્ટિ સમસ્ત કર્મ-નોકર્મના સમુહને ત્યાગે છે, તે સમ્યજ્ઞાનની મૂર્તિને હંમેશા પ્રત્યાખ્યાન છે. અને તેને પાપસમુહનો નાશ કરનારા એવા સત્યારિત્રો અતિશયપણે છે. ભવભવના કલેશોનો નાશ કરવા માટે હું તેને નિત્ય વંદુ છું. (૧૨૭)
- સદ્ગુરુના ચરણોની સમ્યભકિત પૂજનાથી ઉત્પન્ન થયેલા નિજ મહિમાને જાણતો કોણ સાધક ! “આ પર દ્રવ્ય મારું છે એમ કહે ? એમ કહે જ નહિ. (૧૩ર)
જે કયારેક નિર્મળ દેખાય છે, કયારેક નિર્મળનિર્મળ દેખાય છે, વળી કયારેક અનિર્મળ દેખાય છે અને તેથી અજ્ઞાનીને માટે જે ગહન છે. તે નિજજ્ઞાનરૂપી દીપક કે જેણે પાપતિમિરને નષ્ટ કર્યું છે તે સંપુરૂષોના દ્ભય કમળરૂપી ઘરમાં નિશ્ચયપણે સંસ્થિત છે. (૧૩૬)
જીવ એકલો પ્રબળ દુષ્કૃતથી જન્મ અને મૃત્યુને પામે છે. જીવ એકલો સદાતીવ્ર મોહને લીધે સ્વસુખથી વિમુખ થયો થકો કર્મ કન્વજનિત (શુભ અને અશુભ કર્મના) ફળરૂપ સુખ અને દુઃખને વારંવાર ભોગવે છે; તેમજ જીવ એકલો સદ્ગુરુની આશ્રયભકિત વડે પોતાના ચૈતન્યતત્ત્વને પામીને તેમાં સ્થિત થાય છે, તેમાંજ ઠરી જાય છે. (૧૩૭)
જે મોક્ષ સુખનું મૂળ છે, જે દુર્ભાવનારૂપ અંધારસમુહને હણવા માટે