________________
[પરમેષ્ઠિ-નમસ્કાર પ્રશસ્ત વિષયના ધ્યાનને અભ્યાસ વધવાથી અંતઃકરણની યેગ્યતા વધે છે, જ્ઞાન અને આનંદની વૃદ્ધિ અનુભવાય છે, ઇદ્રિ તથા શરીર સાત્ત્વિક બને છે તથા ધ્યાનાભ્યાસરૂપ પુણ્યના પ્રકર્ષથી બાહ્ય વ્યવહાર પણ અનુકૂળતાવાળે બની જાય છે.
કંટાળ્યા વિના નિયમ પૂર્વક અભ્યાસ કરવાથી સમય જતાં જેમ મેટા મોટા ગ્રન્થનું અધ્યયન કરી શકાય છે, નિત્ય નિયમ પૂર્વક ઉચે ચઢવાથી જેમ મોટા મોટા પર્વતે ઠેકી શકાય છે, નિત્ય ઉત્સાહ પૂર્વક ચાલ્યા કરવાથી જેમ સમસ્ત પૃથ્વીને પ્રદક્ષિણા આપી શકાય છે, તેમ આગ્રહ પૂર્વક ઉદ્વેગ પામ્યા વિના નિયમિત ધ્યાનાભ્યાસ ચાલુ રાખવાથી કાળે કરીને અનેક વિષયાકારે પરિણમવાના મનના સ્વભાવને પલટાવીને એક જ ધયેયના આકારે સ્થિર રાખી શકાય છે.
મનને ચિરકાલથી અનેક વિષયોના આકારમાં પરિણમ વાની ટેવ પડેલી છે, તેને એક જ શ્રેયાકારે સ્થિર કરવાનું કામ અતિ કઠિન છે, તે પણ આગ્રહવાળા પ્રયત્નથી જેમ અન્ય મોટાં કાર્યો સુલભ થાય છે તેમ આ કાર્ય પણ સુકર બને છે. ધ્યાનાભ્યાસીએ ધ્યાનાભ્યાસથી લેશ પણ કંટાળ્યા વિના નિત્ય નવા નવા ઉત્સાહથી ધ્યાનાભ્યાસરૂપ કાર્ય ચાલુ રાખવું જોઈએ. ધ્યાનાભ્યાસી જે ગ્ય પ્રયત્ન પૂર્વક પિતાના મનને શુદ્ધ ધ્યેયમાં જોડવા માટે પ્રયત્ન ચાલુ રાખે તે સ્કૂલ અને ચંચલ એવા મનને ધ્યાનના બળથી સૂક્ષ્મ અને એકાગ્ર કરવામાં અવશ્ય સફળ થઈ શકે છે.
