________________
[પરમેષ્ઠિ-નમસ્કાર તેમાં કહ્યું છે કે આરિહંતભગવંતને નમસ્કાર કરવા વડે હું માર્ગ ' ને ચાહું છું. સિદ્ધભગવંતના નમસ્કાર વડે હું “અવિપ્રણાશને ચાહું છું. આચાર્ય ભગવંતના નમસ્કાર વડે “આચાર” ને ચાહું છું. ઉપાધ્યાય ભગવંતના નમસ્કાર વડે હું ‘વિનયને ચાહું છું અને સાધુ ભગવંતને નમસ્કાર કરવા વડે હું “સહાયને ઈચ્છું છું.
માર્ગ, અવિપ્રણાશ, આચાર, વિનય અને સહાય, એ પાંચ વસ્તુઓ મુખ્યપણે પરમેષ્ટિને નમસ્કાર કરવા વડે મને પ્રાપ્ત થઈ શકે છે, બીજા કેઈ પણ ઉપાયથી તે પ્રાપ્ત થઈ શકે તેમ નથી જ, તેથી હું એ પાંચને જ નમસ્કાર કરું છું.” આ પૂ. આ. શ્રી ભદ્રબાહુસ્વામિજીને દઢ સંકલ્પ છે. તેથી તેઓ કહે છે કે પંવિદનમો, રેમિ ફ્રિ હિં” અર્થાત એ પાંચ હેતુઓથી હું પાંચ પ્રકારને નમસ્કાર કરું છું.
“મા” હેતુને વિચાર આપણે ઉપર કરી આવ્યા છીએ. બીજા “અવિપ્રણાશ” હેતુને વિચાર હવે કરવાને છે.
સિદ્ધ ભગવંતેને નમસ્કાર કરતી વખતે એકાગ્રતા લાવવામાં મુખ્ય હેતુ સિદ્ધ ભગવતેની “અવિનાશિતા ને ખ્યાલ છે. એ અવિનાશિતાને વિચાર એમ સૂચવે છે કેઅરિહંત પદવીને અંત છે, આચાર્ય, ઉપાધ્યાય અને સાધુ અવસ્થાઓને પણ અંત છે, માત્ર એકજ સિદ્ધ અવસ્થા જ એવી છે કે જેના ઉપર કાળની ફાળ નથી. દેવ, દેવેન્દ્ર, ચકવર્તી, કે અહમિન્દ્રનાં પદેને અને સુખેને અંત છે, કિન્તુ સિદ્ધ ભગવંતના સુખને અંત નથી. સાદિ
