________________
૧૫૪ જાણે છૂટવા મથતી હતી અને પિકારતી રેતી હતી, હાય માડી ! તને છોડી ક્યાં જાઉં ? બસ, મને છેડે, છોડે, મારે નથી જવું, નથી જવું....ઓ મા રે ! ”
મને થયું “કેમ આ બિચારીને રેતી કકળતી લઈ જતા હશે ?”
ત્યાં બીજાએ કહ્યું કે, આ તે બાઈને રવાને દેખાવ માત્ર છે. એને લગ્ન પછી હવે સાસરે લઈ જાય છે. એટલે એને આ દેખાવ કરવો પડે. ગામમાં આ દેખાવ ન કરે તે બીજી બાઈઓમાં ભૂંડી દેખાય કેમકે દરેક કન્યા પહેલવહેલી સાસરે જતાં આ રેવા-કકળવાને ઢંગધતૂરે કરતી જ હોય છે. એ ન કરે ને એમ જ ચાલી નીકળે તે લેક ટીકા કરે કે, “જોયું ? ધ મળે એટલે હજી તો હમણાં પહેલી જ વાર મળે છે, છતાં એમાં કેવી મોહિત થઈ ગઈ કે વરસોના પ્રેમી માબાપના પ્રેમને આ ઘેલી ભૂલી જાય છે તે ચાલી હોશે હોંશે વડાલીયા માબાપને છોડીને !” આ ટીકા ન થાય માટે નહિ જવાને ઢંગધતૂરો કરાય છે.
વાસના ભૂ ડી :
ભલા ! માબાપના વર્ષોના અત્યંત વહાલ પડતા મૂકી નવા જ પરિચય કરવાના પતિ પર આ પ્રેમ શા? પણ સંસાર જ એવો કઢંગે છે કે ઉપકારી પિતા કરતાં જેની સેવા ને ગુલામી કરવી પડે એવા પતિ ઉપર અથાગ પ્રેમ ઊભો કરી દે! એ કઢંગાપણું સંસારમાંની કામવાસનાને લઈને છે. વાસનાવશ બનેલી હવે પતિને સર્વેસર્વા માને
