________________
કવિજીનાં કથારને પહેરેગીરે કહ્યું: “અન્નદાતા ! રાતે એક માણસ આવ્યો હતો ખરો. પણ મેં પૂછયું તે એણે પોતાની જાતને ચાર કહીને ઓળખાવી. એણે જ્યારે પિતાની જાતને ચાર કહી, તો હું સમ કે એ ચાર નથી, પણ આપે મોકલેલ કોઈ અધિકારી છે. ચાર પિતાની જાતને છેડે જ ચેર કહી શકે ?”
રાજાએ કહ્યું : “ આ ભારે તાલબાજ નીકળે ! ખરી રીતે એ ચાર જ હતો, શેઠ નહીં. પણ સાધારણ ચેરમાં ન આવી હિંમત હોઈ શકે, ન આટલું બળ. એમ લાગે છે કે, એની પાસે સત્યનું બળ હશે. એને કઈ મહાપુરુષના ચરણનુ શરણ મળી ગયું લાગે છે. એ છે તે ચેર, પણ એને સુધારવાને માટે એના ઉપર સત્યનો જાદુ કરવામાં આવ્યું લાગે છે ! એણે એકએક જવાબ સાચે જ આ હતો ને ! ”
મંત્રીએ કહ્યું. “ ગમે તેમ હોય, પણ ચરન પત્તો. તે મેળવવો જ જોઈએ; નહી તે ખજાના ઉપર માખીઓનાં ટોળા ઊતરી પડશે”
તરત જ રાજ તરફથી ઢંઢેરો પીટવામાં આવ્યું. જેણે રાતે ખજાનામાંથી ચોરી કરી હોય, એ રાજાના દરબારમાં હાજર થાય.”
ઢંઢરે સાંભળી લેક હાસી કરવા લાગ્યા. “રાજાજીનું ભેજું ખસી તો નથી ગયું ને? આ રીતે તે વળી કયારેય ચોર પકડાય ખરો ? ચાર પતે રાજદરબારમાં જઈને કેવી રીતે કહેશે કે ખજાનામાંથી મેં ચેરી કરી છે? રાજાની બુદ્ધિ પણ કમાલ છે!”
છતા ઢંઢેરો તો પિટાતો જ રહ્યો અને પિટાતે પિટા.
