________________
કવિઓનાં કથારએ મહેલમાં દાખલ થવા આગળ વધ્યે તો દરવાને એને રોક્યો : “અરે ઓ ! ક્યા જાય છે?”
અહીં કોઈ રાજા રહે છે ને?”
* જરા સંભાળીને બાલ ! શું બાકી રહ્યો છે ! કંઈ નશે-બશે તે કર્યો નથી ને ?” દરવાને એને ટેકો .
એટલામાં મહેલના ઝરૂખામાથી રાજાએ એ ભીલપુત્રને. દ્વાર ઉપર ઊભેલો જોયો. બસ, એને જોયા કે તરત જ રાજા પિતે નીચે દેડી આવ્યા અને ખૂબ પ્રેમપૂર્વક ભીલપુત્રને ઉપર લઈ ગયે
રાજમહેલની મનોહર શેભા, એની વિશાળતા અને સુવ્યવસ્થા જોઈને ભીલપુત્ર તે મૂઢ જેવો થઈ ગયે. રાજાએ એને મખમલની ગાદી ઉપર બેસાર્યો, તે એની કોમળતા અને સુંવાળપ જોઈને એને ભારે નવાઈ લાગી.
જમતી વખતે રાજાએ એને પોતાની પાસે જ બેસાડો. રત્નજડેલા સેનાના થાળમાં જાતજાતનાં પકવાન, શાક અને બીજી અનેક વાનીઓ જોઈને એ તો ભ્રમિત થઈ ગયે, ચકિત થઈને જોઈ જ રહ્યો જ્યારે એ જમવા લાગે ત્યારે એના અભુત સ્વાદ અને રસથી એ ખૂબ પ્રસન્ન થયે એનું તન અને મને જાણે નાચી ઊઠયું!
જમ્યા પછી રાજાએ એની સાથે જઈને આ રાજમહેલ એને બતાવ્યું. ચિત્ર-વિચિત્ર કારીગરી, સુવર્ણ અને મણિરત્નની એક એકથી ચઢિયાતી કળામય વસ્તુઓ, વૈભવ અને ઐશ્વર્યનો ભંડાર–એ બધું નીરખીને ભીલપુત્રને તો એમ જ લાગ્યું કે જાણે પિતે કઈ તિલસ્મી–જાદુઈ દુનિયામાં ઘૂમી રહ્યો છે !
