________________
કવિજીનાં કથારને
૧૩૨
મારું ધ્યાન ઘી તરફ ન હતું.”
યક્ષ મુનિની તરફ અનિમેષ જોઈ રહ્યો. એના મનમાં પશ્ચાત્તાપની એક આછી સરખી ઊમિ ઊઠવા લાગી.
મુનિએ પિતાની વાત આગળ ચલાવી “ “જ્યારે તમને મારા કહેવા ઉપર રોષ આવ્યા અને આવેશપૂર્વક કટાક્ષ કરતા કરતાં તમે આકરા વચન બોલ્યા, ત્યારે તમારે આત્મા દેવલોકના આયુષ્યમાં પછી તે શું, સમ્યગ્દર્શનથી. પણ પતિત થઈને પશુચિનિનું આયુષ્ય ખાધવા જેટલી નીચી સ્થિતિએ પહોંચી ગયો હતો ! તમારી આ સ્થિતિને ધ્યાનમાં રાખીને જ મેં કહ્યું હતું કે તમારું આ કાર્ય તે તમારા માટે દાઝયા ઉપર ડામ જેવું બની રહ્યું છે. “શ્રાવક, મારા મનમાં રોષ જેવુ કશુ જ નથી મેં તા તમારા મનના પરિણામેનું ચિત્ર ખરાબ થતું જોઈને સહજપણે આ વાત કહી હતી”
મુનિએ ત્યારે યક્ષના મનના પરિણામેનું હબહ વર્ણન કરી બતાવ્યું, ત્યારે એનું મન પશ્ચાત્તાપની લાગણીથી ઊભરાઈ ગયું પછી તો એને પોતાની જાત ઉપર જ ખેદ ઊપજે સ્વર્ગથી પડીને પશુનિ સુધી પહોંચી જનારી પિતાની મનોદશાથી એ ઉદાસ થઈ ગયે. એણે કહ્યું “ભગવાન ! હવે ફરી આપતુ પાત્ર મૂકે. હું ફરી ઘીનું દાન કરીશ, જેથી મને ફરી સ્વર્ગનું આયુષ્ય મળે”
સુદત્ત મુનિએ મધુર સ્મિત કરીને કહ્યું: “ભદ્ર! ઘીનું દાન કરવાથી કોઈ દેવલોકનું આયુષ્ય બાંધી લે છે, એવું નથી એ ને દાતાની ઉચ્ચ અને નિર્મળ ભાવના ઉપર જ આધાર રાખે છે વસ્તુ મુખ્ય નથી, ભાવ મુખ્ય છે અને
