________________
કવિજીનાં કથારને
૧૩૧ પણ ક્યારેય વિષ અમૃતને ખળભળાવી શકે ખરું? મુનિનું હૃદય ઝેર ચડાવેલા તીર જેવાં વચનોથી વી ધાવા છતાં શાંત રહ્યું. એમણે ખૂબ ગંભીરતાપૂર્વક કહ્યું : “શ્રાવકજી, સંયમથી કામ . નિરર્થક આવાં આકરાં વેણ બોલીને પિતાની જાતને શા માટે નીચે પાડી રહ્યા છે? આ તો તમારા માટે “દાઝયા ઉપર ડામ” જેવું બની રહ્યું છે !”
યક્ષ શ્રાવક મનમાં ને મનમાં વિચારવા લાગ્યા. મુનિ કે પાગલ જે બકવાદ કરી રહ્યો છે! પિતાની જાતને બદલે ઊલટે મને પડતે હેવાનું કહી રહ્યો છે ! એનાથી ચુપ ન રહેવાયું; એણે કહ્યું: “મહારાજ! આપ તો રોષમાં ને શેષમા ઊલટા મને જ ગાળ દઈ રહ્યા છે !”
સુદત્ત મુનિએ કહ્યું “મારા મનમાં ન તો પહેલાં રોષ હતે, ન અત્યારે આ તે જેવું મને દેખાયું, એવું મેં કહી દીધું ”
યક્ષે પૂછયું “આપે શું જોયું ? જરા કહે તે ખરા !”
મુનિએ ગભીર બનીને કહ્યું : “જ્યારે હું ગોચરી માટે તમારે ઘેર આવ્યા, ત્યારે તમારી ભાવના ખૂબ ઊંચી અને નિર્મળ હતી. હું એ ભાવનાના ચિંતનમાં ડૂબી ગયે અને પાત્ર તરફથી મારું ધ્યાન હટી ગયું. મેં જોયું કે તમારા વિશુદ્ધ પરિણામ ક્ષણે ક્ષણે વધુ ને વધુ ઊંચે ચડી રહ્યા છે, અને દેવગતિનું આયુષ્ય બાંધવાની નીચી ભૂમિકાઓને વટાવીને છેક અમ્યુકલ્પ નામના બારમા દેવલોક સુધી આગળ વધી ગયા છે. જ્યારે ઘી ઢળાવા લાગ્યું, ત્યારે તમારા પરિણામ દૂષિત થવા લાગ્યા, અને તમે દેવગતિની ઉચ્ચ ભૂમિકાથી નીચે પડવા લાગ્યા. એ જ વખતે મેં તમને ઉદ્દેશીને કહ્યું કે “ન પડ! ન પડ !” એ વખતે પણ
