________________
૧૩૮
કવિજીનાં કથારને
૭૨
અશાંતિનું મૂળ
એક સ ત ભારે અનુભવી હતા એક દિવસ એમની પાસે એક શેઠ આવ્યા. સંત એ વખતે પિતાના ધ્યાન-એગમાં મગ્ન હતા કેણ આવે છે, અને કોણ જાય છે, એનું એમને કશું ભાન ન રહેતું ભક્ત આવીને સંતની પાસે જ બેસી ગયા
સંત જ્યારે સમાધિમાંથી જાગ્યા તે આવનાર શેઠે એમને નમસ્કાર કરીને વિનતિ કરી : “ભગવાન ! મેં મારી બધી મિલકત મારા કુટુંબના નામે ચડાવી દીધી છેહવે હું કોઈ જાતને કામધધ કરતા નથી; મેં બધું છોડી દીધું છે; તે એટલે સુધી કે શરીર ઉપર વસ્ત્ર પણ સાધારણ પહેરું છું, અને ખાવા-પીવામાં પણ હવે મને વિશેષ રસવૃત્તિ રહી નથી. છતાં, નવાઈની વાત એ છે કે, બધુ છેડી દેવા છતાંય હજી મને શાંતિ નથી મળતી ! આપ જેવા સંતના શ્રીમુખથી તો એવું સાભળ્યું હતું કે જે પરિગ્રહ કર્યો હોય, એનો ત્યાગ કરી દેવાથી શાંતિ મળે છે પણ મને તો હજી સુધી શાંતિ નથી મળી, એનું શું કારણ?”
સંતે ધ્યાનપૂર્વક એની વાતોને સાભળીને કહ્યું “જે વાસણમાં વર્ષો સુધી તેલ રહ્યું હોય, એ વાસણને સારી રીતે ઊટકવા છતા એમાંથી તેલની ગંધ સહેલાઈથી જતી નથી. એ સાચું છે કે, તમે તમારી સંપત્તિનો ત્યાગ કરી દીધો છે, પરંતુ મનમાથી સંપત્તિ પ્રત્યે રાગ જે રીતે નીકળી જ જોઈએ, એ રીતે નીકળી ગયો નથી સંપત્તિ પુત્રને. સેંપી તે દીધી, પણ હજીય તમારા મનમાં એ ગડમથલ
